ცხოვრება ყოველთვის კარგია, რადგან შეიძლება უარესი იყოს.

ჯანდაბა!!! ეს მეტისმეტად მწარე რეალობა  ევკალიპტის საღეჭი რეზინივითაა ჩემთვის, თუ ფსიქოლოგიურად მომზადებული არ ვარ მისი დაღეჭვისას ყოველ ჯერზე ამოსუნთქვის ნაცვლად ვიგუდები.

ამ ბოლო დროს ყოველდღიურ წვრილმანებში გამოხატულ ადამიანების კოლექტიური ქმედებებისაკენ მისწრაფებებზე დაკვირვებამ გამიტაცა, რომელიც ზოგიერთ შთხვევაში შესაძლოა ინდივიდის თვითწარმოჩენის შიშადაც მოგვევლინოს. უფრო გასაგებად: მაგალითად, ვზივართ ჩვენი საყვარელი ქალაქის რომელიმე უფრო საყვარელ საზოგადოებრივ ტრანსპორტში, ვზივართ რა, სადღაც კუთხეში ვართ მიჭეჭყილი, თავზე გვაყრია სრულიად უცნობი ადამიანების ჩანთები, მხარზეც ვიღაც გვაზის, საშინლად ცხელა, კონდიციონერი რა თქმა უნდა “გაფუჭებულია”, ისღა დაგვრჩენია ფანჯარაში გავყოთ თავი და ნაპირზე ამოგდებული თევზივით გადმოკარკლული თვალებით შევისუნთქოთ მტვრითა და გამონაბოლქვით სავსე ჰაერი(ისიც თუ გაგვიმართლა და ფანჯარასთან მოვხვდით), და აი ამ დროს სადღაც ბოლო რიგიდან ისმის დაახლოებით 40-ს გადაცილებული, მოსკოვებმოვლილი, სამმთავრობაგამოცვლილი, ყველაჭირვარამგამოვლილი კაცის ბარიტონი: ისაა… აქ გაგვიჩერეთ.  მძღოლს რა თქმა უნდა არ ესმის მისი უწყინარი სურვილის ვერბალური გამოხატულება, იმიტომ რომ ხომ გახსოვთ ეს ყვითელი მარშუტკაა 🙂 ასე რომ ჩვენი გმირი მოარღვევს გაღიზიანებული, დასიცხული და გასავათებული ხალხის ნაკადს( სავარაუდოდ გულში ერთი-ორ ტკბილ სიტყავასაც იმეტებენ მისთვის.) და თან ყვირის:  გაგვიჩერეთ, გაგვიჩერეთ. ბოლოს კი მთელი მარშუტკა მოთმინებადაკარგული ერთხმად გაჰყვირის – გაუჩერეთ, გაუჩერეთ!!! ყვითელი ტრანსპორტიც ერთს ამოიქშენს, ჩერდება დააააა……. რამდენიმე წუთის წვალების შემდეგ ჩამოდის მხოლოდ ის! აი ხომ გახსოვთ მოსკოვებმოვლილი, სამმთავრობაგამოცვლილი და მრავალჭირვარამგამოვლილი 40-ს გადაცილებული სიმელოტისკენ მიდრეკილი და რა თქმა უნდა ღიპიანი ქართული საზოგადოების ღირსეული წარმომადგენელი. ჰოდა, აი რატომ? რატომ გაგვიჩერეთ? რა შუაშია აქ “თ”??? გაჩერება გინდა შენ, ჰოდა თქვი გამიჩერე, თითქოს მრავლობითი ფორმით უფრო მეტ დამაჯერებლობას შესძენ საკუთარ ნათქვამს? იმით რომ მარტო არ ხარ და სხვაც არის შენნაირი? დარწმუნებული ვარ შენ ის ხარ სამივე მთავრობის მიტინგზე რომ იდექი სადღაც ბოლო რიგებში, არა იმიტომ რომ რეალურად გესმოდა რისთვის იბრძოდი, არამედ იმიტომ რომ შენც იქ არჩიე ყოფნა, სადაც უმრავლესობა იყო, სწორედ ამიტომ იქნები ყოველთვის უკანა რიგებში! მაგრამ რას ვიზამთ, არაუსავს, იქაც ხომ ვიღაც უნდა იდგეს.

არ ვიცი ღამის ოთხის ნახევარზე რატომ მომინდა ამის განხილვა, მაგრამ ფიქრი ზოგადად ცუდი არა არის, ავითარებს ტვინის უჯრედებს, გვიღვიძებს ინტერესს მნიშვნელოვანი საგნებისადმი, გვიყალიბებს ფასეულობებს, მიზნებსა და ლოგიკური აზროვნების უნარს. გვერდითი მოვლენები არ გააჩნია!!!  🙂

P.S.

ახლა მინდა რამე ჭკვიანური დავწერო და ისე დაგემშვიდობოთ 🙂   თუმცა არაფერი არ მაგონდება, ამიტომ ძილი ნებისა :* თუ უკვე დილა მშვიდობისა 🙂 როგორც არის… 🙂

Groove Armada “Think Twice

love you

ქეთო…

ყოველთვის მეგონა რომ საკუთარი თავისა და ცხოვრების შემქმნელები ჩვენ თვითონვე ვართ, მაგრამ თურმე მთლად ასე მარტივადაც არ ყოფილა საქმე, ჩვენს გენებს რომ თავი დავანებოთ,  რაც მემკვიდრეობით გადმოგვეცემა და ჩვენი წინაპრების დამსახურებაა, მაგალითად გრძელი ცხვირი – მერე რამდენიმე წელი ოპერაციის ფულის შეგროვებისთვის რომ ვშრომობთ, ან მოკლე ჭკუა, რასაც ოპერაციაც ვერ უშველის, მაინც, ჩვენს ცხოვრებას მეტწილად ის გარემო განსაზღვრავს სადაც ბავშვობას ვატარებთ და პიროვნებებად ვყალიბდებით, ამიტომ შეიძლება ითქვას რომ გარკვეულწილად ინერციით მივექანებით უკვე სხვის მიერ გაკვალულ კალაპოტში და ალბათ ჩვენ სხვისი ცხოვრების გაგრძელებები ვართ, რაც ხანდახან გზას გვიკვალავს და ხან კი პირიქით, ბევრ დაბრკოლებას გვიქმნის. ასე რომ ილუზიები თავისუფლებასა და საკუთარი თავის ბატონ-პატრონობაზე აღარ მაწუხებს. რეალურად არცერთი ადამიანი საკუთარ ცხოვრებას  არ ფლობს, ჩვენ ხომ ისიც კი არ ვიცით მეორე წუთს რას უნდა ველოდოთ, ერთი რეკლამის არ იყოს, სახლიდან რომ გამოვალთ არ ვიცით თავში აგური დაგვეცემა თუ ყვავილის ქოთანი. თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ უარვყოფ  თავისუფალ ნებას. პირიქით, მგონია, რომ ადამიანის მიზანი ამქვეყნად სწორედ საკუთარი თავის დაბრუნება ან თუნდაც შექმნაა და საკუთარი გზის გაკვალვა. ხოდა, აგერ უკვე ოცდამეხუთე წელია საკუთარ თავს ვქმნი, ძირითადად ვცდილობ არჩევანის უფლება გამოვიყენო, ხანდახან კი, როგორც ყველას ჩვევია მეც ინერციით მივდივარ წინ და მკვდარი თევზივით დინებას მივყვები ეს კი დამეთანხმებით, რომ არც ისე კარგია, თუმცა დინების საწინააღმდეგოდ ცურვასაც დიდი გამბედაობა სჭირდება და ყველას არ გამოსდის, ასე ხომ ჩვენიანების საწინააღმდეგო მხარეს მივდივართ, ხალხს კი განსხვავებულები არ უყვარს, ხოდა კი ვართ ასე ყველა „სილიოტკა“ თევზებივით ერთნაირები, ერთნაირად ჩაცმულ-დახურული, ერთნაირად ყალბად მომღიმარი და ერთნაირი სურვილებით გამოტენილი თავებით თან ასე უფრო კომფორტულად ვგრძნობთ თავს, ასე უფრო რთული შესამჩნევები ვართ, ასე უფრო შეგვიძლია ჩვენი ხმა სხვისას ავაყოლოთ და რაც მთავარია, ასე უფრო ნაკლები მოგვხვდება. ასეა თუ ისე, დღესაც, ყბადაღებულ 21-ე საუკუნეშიც ყველა თვითგადარჩენისთვის ვბრძოლობთ, მიუხედავად იმისა თუ  რომელი მიმართულებით მივდივართ.

ხოდა, რისთვის მოვყევი ამხელა ამბავი? ხოო, ხვალ ჩემი დაბადების დღეა. ამ დღეს როგორც ყოველთვის თვალს გადავავლებ ხოლმე ჩემს ცხოვრებას, განსაკუთრებით კი განვლილ წელს და ვაჯამებ რა მომიტანა ამ წელმა, უფრო მეტი ცუდი თუ კარგი, სიხარული უფრო მეტი იყო თუ სევდა, თუმცა გამოცდილებიდან გამომდინარე ცუდი ამბებით სავსე წელი საერთოდ უფრო მეტ ჭკუას მმატებს ხოლმე ვიდრე სიცილ-კისკისში გატარებული 12 თვე.

რა გავიგე წელს ახალი?

წელს გავიგე რომ შეიძლება ერთხელ გაუხსენო ახლობლები პატრულს კამერის წინ და  ცოტა ხანში სრულიად საქართველო გაგიცნობს, მოკლედ, „ სუ თელავია, სუ გულავია“ … კიდევ გავიგე რომ შეიძლება საკუთარი თავი დაკარგო და მერე ისევ იპოვო, შეიძლება ცოტა გაგიჭირდეს მისი ცნობა და ერთი-ორჯერ შემოლაწუნებაც დაგჭირდეს, მაგრამ სულ არაფერს ჯობია. კიდევ მივხვდი რომ ხშირი ღიმილი ბედნიერებას სულაც არ ნიშნავს და მის უკან უფრო ხშირად სევდა იმალება, ვიდრე სიხარული. აღმოვაჩინე, რომ გლდანი და ვარკეთილი ძალიან გავს ერთმანეთს არამარტო ხალხის სიმრავლით, არამედ საშაურმეების რაოდენობითაც. სამწუხაროა, მაგრამ თურმე ადამიანი ცოდნითა და პატიოსნებით კი არა ახლობლებით ფასობს ზედა ეშელონებში. კარგი ისაა, რომ ამ წელმა შემძინა კიდევ ორი მეგობარი 🙂 მიყვარხართ ბავშვებო :*  რაც მთავარია, მივხვდი რომ ყველა ღია კარში არ უნდა შეხვიდე რომ მერე ფანჯრიდან არ მოგიწიოს ძრომიალი, რადგან დიდი შანსია, რომ ისიც დახურული აღმოჩნდეს.

P.S. anyway … happy birthday to me  ❤

და  ვიწყებ წერას!!! დილაა, თუმცა სრულიად ჩაბნელებულ ოთახში ვზივარ, მხოლოდ კომპიუტერის ეკრანისგან განათებულ ჩემს თავს ვხედავ სარკეში.  სასურველ განწყობას  მე თვითონ ვიქმნი ყავისა და ჩემი საყვარელი მუსიკის დახმარებით, თან რა თქმა უნდა, თავში აფუთფუთებულ ფიქრებსაც გასაქანს ვაძლევ. უამრავი პირადი თუ საზოგადო კითხვა მიტრიალებს, თუ გინდათ რამდენიმე მათგანს გაგანდობთ …

1) რატომ ვცდილობთ სხვებზე შთაბეჭდილების მოხდენას? ამაზე ნიკა გამახსენდა, ერთი უჩვეულო და არც ისე კარგი მზარეული, რომელიც ამავე დროს ფსიქოლოგიცაა(ყოველ შემთხვევაში თვითონ ასე თქვა) და რომელიც ფიქრობს რომ ადამიანების გამოცნობა შეუძლია. განსაკუთრებით საინტერესო იყო ერთი ფრაზა: ” ქუჩაში რომ მივდივარ ადამიანებს ვუყურებ და ვიცი ვინცაა, მერე ამ ყველაფრისგან ისე ვიღლები, ხშირად მიფიქრია ნეტავ მეც სხვებისნაირი ვიყო მეთქი”- ცოტაარიყოს ცუდად ჟღერს, ნიკას ალბათ განსაკუთრებულობის სინდრომი უფრო აწუხებს, (ისევე როგორც ნახევარ საქართველოს) ვიდრე  ის, რომ ემოციებისგან იღლება. არა, განსხვავებული უდაოდ არის, ჯერ მარტო კისერზე დახატული მორიელი რად ღირს, რომელიც იმიტომ გაიკეთა რომ თურმე მისი შეყვარებული იყო მორიელი ზოდიაქოთი, რას ვიზამთ, ყველა ჩვენებურად გამოვხატავთ სიყვარულს. ჰოდა, ეს ჩვენი ნიკა ისე გაერთო ჩვენი დახასიათებით, რომ ერთი საათი ენა არ გაუჩერებია, რითაც აშკარად გაანაწყენა ნათია, რომელსაც თურმე დიასახლისის როლში ხედავდა, აქვე გეტყვით რომ აქ დაუშვა ყველაზე დიდი შეცდომა. ნათიას კი ისე შეეტყო უკმაყოფილება სახეზე, რომ ჩვენმა ნიკუშამ სასწრაფოდ დაამატა რთული ხასიათი გაქვს და ყველა ურთიერთობა შენი გაწყვეტილიაო(ბიჭებს გულისხმობდა) ალბათ იფიქრა ამით დიასახლისობის შესახებ ნათქვამს გამოასწორებდა, თუმცა ნათია მის ანკესს აშკარად არ წამოეგო. ჩვენი ენაწყლიანი მზარეული მაინც არ გაჩერდა და ახლა მარიკასთან გამართა ფსიქოლოგიური ხასიათის პოლემიკა, მერე ანისაც უთხრა რამდენიმე მისი აზრით საინტერესო დასკვნა და მარიკას თუ დავუჯერებთ ჩემთან ფლირტაობა სცადა:)  ჩვენ კი ამ დროის განმავლობაში კარგად გავერთეთ, ვიჭორავეთ და განტვირთვის საღამოც მოვაწყვეთ.  love u girls ❤

ხო, დავუბრუნდეთ ჩემს კითხვებს…

2) რატომაა ზოგიერთი ადამიანი ასეთი დებილი??? (მაპატიეთ…) ძირითადად ასე მაშინ ვარ, როდესაც fb-ზე შევდივარ და ათასგვარ სიბრძნეს ვკითხულობ სტატუსების სახით: “სიყვარული იცით რა არის? …… ბლა ბლა ბლა….”     ” უშენოდ ვერ ვსუნთქავ…”,  და ა.შ. ცალკე აღსანიშნავია პაულო კოელიოს გაუგებარი ფილოსოფია, რომელზეც შემჯდარია ქართველი ახალგაზრდობა  და  დიდი სიამაყით აზიარებენ მის გამონათქვამებს. ამას რომ თავი დავანებოთ, ფოტოები… selfie everywhere…. თან სურათსაც ხო გააჩნია არა? ხალხო, არ შეიძლება ყოველი მეორე ფოტო ტუალეტში გადაღებული იყოს, მერე რა რომ რომელიმე fashion რესტორნის ტუალეტია!!!

3) როდის მომიმატებენ ხელფასს? :))))) ამ კითხვაზე პასუხი ვიცი – არასოდეს!!! 😦

4) შევხვდე???????????   ალბათ არ ღირს…

კიდევ ბევრი კითხვა მაქვს, ძირითადად საკუთარ თავთან , თუმცა თქვენთვისვე ჯობს რომ აღარ გავაგრძელო 🙂

ბედნიერ კვირა დღეს გისურვებთ

სიყვარულით

ქეთო ❤

“სხვა სხვის ომში გმირიაო”, კიდევ “სხვისი ჭირი ღობეს ჩხირიო”, “ბრმამ ბრმას უთხრა ჭიტაო” ( 🙂  )და ხალხიც ბრძენია ხანდახან… ჰოდა, რისი თქმა მინდოდა ამით, აღარ მიხსენოთ 17 მაისი, ამოვიდა ყელში რა, ყველა ამაზე წერს, ლაპარაკობს, განიხილავს, ზოგი ეწინააღმდეგება, ზოგი ემხრობა, და ასე ძიძგილაობენ ჯერჯერობით მხოლოდ ვირტუალურად და სიტყვების შრიალ-ფრიალით. იმედია ამით შემოიფარგლებით! მაგრამ მოდი ჩვენ, საზოგადოების თითოეულმა წევრმაც მოვუხმოთ ჩვენს მოქალაქეობრივ შეგნებასა და პასუხისმგებლობას და ნუ გავამძაფრებთ დაძაბულობას, ნუ გამოვალთ მაღალფარდოვანი განცხადებებით, ნუ გავასწორებთ მიწასთან ნურც მღვდლებს და ნურც ლგბტეებს. ნუ მოვხარშავთ ყველას ერთ ქვაბში. სხვის ომში გმირობაზე ნუ დავდებთ თავს, ჩვენს ომს მივხედოთ საკუთარ ვნებებთან. მითუმეტეს,  ისეთ სტატიებს ვკითხულობ და ისეთ გამოსვლებს ვუსმენ,  რომ მათი ავტორები უცოდველები მგონია და მომენტალურად პროტესტის გრძნობა მიჩნდება მათ მიერ გაკრიტიკებული ადამიანებისა თუ რაიმე ჯგუფის მიმართ.

 არადა, დავიჯერო სულ ჩვენ ვართ მართლები?  თუ მთავარია პათეტიკურად და ცოტა ემოციურად დაწერილი სტატია სკანდალური სათაურით? აი, თუნდაც ის, რასაც ახლა ვწერ, ზემოთ ჩამოთვლილი სისულელეები მეც გამიკეთებია, გულისამრევად პათეტიკური პოსტიც  დამიწერია, სხვებიც გამიკრიტიკებია და მიბრძენია კიდეც, არც სხვისთვის გამიგიჟებია თავი,  თუნდაც დღეს, სიონში ვიყავი და ეზოში იყო პაწაწინა შავტუხა კნუტი, ისეთი გამხდარი რომ ფერდები ერთმანეთზე ქონდა მიკრული და სულ იწვა, ამ კნუტმა ყველა იქ მყოფის ყურადღება მიიპყრო და თანაგრძნობაც დაიმსახურა, თუმცა მხოლოდ სიტყვიერი. სულ ესე არ ხდება თუნდაც ადამიანებთან დაკავშირებითაც? უი, საწყალი, რა ცოდოა, არ ვინანებთ სიტყვებს, თუმცა, რეალურად არაფერს ვაკეთებთ დასახმარებლად, მათ შორის მეც არაფერი გამიკეთებია, ხომ გახსოვთ კატებთან და განსაკუთრებით შავ კატებთან ვერ ვმეგობრობ 🙂 მიუხედავად ამისა, ბოლოს ამ პაწაწუნა, შავ ბეწვის გორგალს მაინც გამოუჩნდა პატრონი -უსახლკარო ქალი, რომელიც სავარაუდოდ ხალხის მიერ გაღებული მოწყალებით ცხოვრობს, და ამ ადამიანმა ისეთი დიდი სითბო გამოიჩინა კნუტის მიმართ, რომ მეც კი გავთბი 🙂  და სიამოვნებით მოვისმინე მისი  კატების (კიდევ ორი მოიყვანა) ბიოგრაფია და თვისებები ♥ 

ხანდახან ვფიქრობ რომ ასეთ ადამიანებს გიჟებს ტყუილად ვეძახით, ხშირად ჩვენ უფრო უჭკუოდ ვიქცევით, გონებას აყოლილნი  უარვყოფთ ადამიანურ გრძნობებს და ვერც კი ვიგებთ ისე ვკარგავთ ნაწილ-ნაწილ, წერტილ-წერტილ ჩვენს ადამიანურობას.  

 ასე რომ,  დახეულჯინსიანო ახალგაზრდებო, საარსებო წყაროს რიგში მდგარო გაბრაზებულო პენსიონერებო, “გაცისფერების” მოწინააღმდეგე მღვდლებო, საკუთარი განსხვავებულობის ფრიალით აღტყინებულო ლგბტეებო, ჩემებო! ქართველებო! ვიყოთ უბრალოდ ადამიანები! ნუ გავიმეტებთ ერთმანეთს,  ყველაფერი ხომ მაინც ჩვენს გარშემო ტრიალებს, სიკეთეც, ბოროტებაც, ჩვენს სამყაროში ხომ  არაფერი არ იკარგება.

პ.ს.

არ მინდოდა ეს პათეტიკა, აღმაფრენა და მაღალფარდოვანი საუბრები, მაგრამ მაინც შემომეპარა 🙂 

მშვიდობიანი დღეების იმედით

დროებით გენშვიდობებით ♥

თქვენი ქეთო ♥