ცხოვრება ყოველთვის კარგია, რადგან შეიძლება უარესი იყოს.

ჯანდაბა!!! ეს მეტისმეტად მწარე რეალობა  ევკალიპტის საღეჭი რეზინივითაა ჩემთვის, თუ ფსიქოლოგიურად მომზადებული არ ვარ მისი დაღეჭვისას ყოველ ჯერზე ამოსუნთქვის ნაცვლად ვიგუდები.

ამ ბოლო დროს ყოველდღიურ წვრილმანებში გამოხატულ ადამიანების კოლექტიური ქმედებებისაკენ მისწრაფებებზე დაკვირვებამ გამიტაცა, რომელიც ზოგიერთ შთხვევაში შესაძლოა ინდივიდის თვითწარმოჩენის შიშადაც მოგვევლინოს. უფრო გასაგებად: მაგალითად, ვზივართ ჩვენი საყვარელი ქალაქის რომელიმე უფრო საყვარელ საზოგადოებრივ ტრანსპორტში, ვზივართ რა, სადღაც კუთხეში ვართ მიჭეჭყილი, თავზე გვაყრია სრულიად უცნობი ადამიანების ჩანთები, მხარზეც ვიღაც გვაზის, საშინლად ცხელა, კონდიციონერი რა თქმა უნდა “გაფუჭებულია”, ისღა დაგვრჩენია ფანჯარაში გავყოთ თავი და ნაპირზე ამოგდებული თევზივით გადმოკარკლული თვალებით შევისუნთქოთ მტვრითა და გამონაბოლქვით სავსე ჰაერი(ისიც თუ გაგვიმართლა და ფანჯარასთან მოვხვდით), და აი ამ დროს სადღაც ბოლო რიგიდან ისმის დაახლოებით 40-ს გადაცილებული, მოსკოვებმოვლილი, სამმთავრობაგამოცვლილი, ყველაჭირვარამგამოვლილი კაცის ბარიტონი: ისაა… აქ გაგვიჩერეთ.  მძღოლს რა თქმა უნდა არ ესმის მისი უწყინარი სურვილის ვერბალური გამოხატულება, იმიტომ რომ ხომ გახსოვთ ეს ყვითელი მარშუტკაა 🙂 ასე რომ ჩვენი გმირი მოარღვევს გაღიზიანებული, დასიცხული და გასავათებული ხალხის ნაკადს( სავარაუდოდ გულში ერთი-ორ ტკბილ სიტყავასაც იმეტებენ მისთვის.) და თან ყვირის:  გაგვიჩერეთ, გაგვიჩერეთ. ბოლოს კი მთელი მარშუტკა მოთმინებადაკარგული ერთხმად გაჰყვირის – გაუჩერეთ, გაუჩერეთ!!! ყვითელი ტრანსპორტიც ერთს ამოიქშენს, ჩერდება დააააა……. რამდენიმე წუთის წვალების შემდეგ ჩამოდის მხოლოდ ის! აი ხომ გახსოვთ მოსკოვებმოვლილი, სამმთავრობაგამოცვლილი და მრავალჭირვარამგამოვლილი 40-ს გადაცილებული სიმელოტისკენ მიდრეკილი და რა თქმა უნდა ღიპიანი ქართული საზოგადოების ღირსეული წარმომადგენელი. ჰოდა, აი რატომ? რატომ გაგვიჩერეთ? რა შუაშია აქ “თ”??? გაჩერება გინდა შენ, ჰოდა თქვი გამიჩერე, თითქოს მრავლობითი ფორმით უფრო მეტ დამაჯერებლობას შესძენ საკუთარ ნათქვამს? იმით რომ მარტო არ ხარ და სხვაც არის შენნაირი? დარწმუნებული ვარ შენ ის ხარ სამივე მთავრობის მიტინგზე რომ იდექი სადღაც ბოლო რიგებში, არა იმიტომ რომ რეალურად გესმოდა რისთვის იბრძოდი, არამედ იმიტომ რომ შენც იქ არჩიე ყოფნა, სადაც უმრავლესობა იყო, სწორედ ამიტომ იქნები ყოველთვის უკანა რიგებში! მაგრამ რას ვიზამთ, არაუსავს, იქაც ხომ ვიღაც უნდა იდგეს.

არ ვიცი ღამის ოთხის ნახევარზე რატომ მომინდა ამის განხილვა, მაგრამ ფიქრი ზოგადად ცუდი არა არის, ავითარებს ტვინის უჯრედებს, გვიღვიძებს ინტერესს მნიშვნელოვანი საგნებისადმი, გვიყალიბებს ფასეულობებს, მიზნებსა და ლოგიკური აზროვნების უნარს. გვერდითი მოვლენები არ გააჩნია!!!  🙂

P.S.

ახლა მინდა რამე ჭკვიანური დავწერო და ისე დაგემშვიდობოთ 🙂   თუმცა არაფერი არ მაგონდება, ამიტომ ძილი ნებისა :* თუ უკვე დილა მშვიდობისა 🙂 როგორც არის… 🙂

Groove Armada “Think Twice

love you

ქეთო…

თურმე შემოდგომაც მოსულა, ამიტომ მომინდა განვლილი ზაფხულისთვის გადამევლო თვალი. როგორც ყოველთვის ემოციურად დატვირთული აღმოჩნდა, კოფეინით სავსე და ისევ ახალი სამსახურის მომტანი, რის გამოც შვებულებაში ისევ ვერ გავედი, ამიტომ weekend-ებზე ხან თელავში გავრბოდი, ხან ქობულეთში და ხან ქარელში.  ამდენი გადარბენა-გადმორბენით ისე დავიღალე რომ ყველა მუზა გამექცა და ისეთი პირი უჩანს, რომ არც აპირებენ დაბრუნებას. ახალმა შეგრძნებებმა დამღალა და გამომფიტა სულიერადაც და ფიზიკურადაც, თუმცა საწუწუნო არაფერი მაქვს, ეს ხომ ჩემი სტილია, ბევრი საინტერესო ადამიანი, ფინჯანი ყავა(უშაქრო:)), კარგი წიგნი და გემოვნებიანი მუსიკა. სხვათაშორის რამდენიმე საჩემო შემსრულებელი აღმოვაჩინე, წიგნებს რაც შეეხება ძირითადად ელექტრონულ ვერსიებს ვკითხულობდი სამსახურში, რის გამოც წიგნის სურნელის შეგრძნება დამაკლდა და თითქოს კარგადაც ვერ განვიცადე წაკითხული, ვერ ვიგრძენი ავტორი ჩემს გვერდით. იძულებით კოელიოს რამდენიმე ნაშრომსაც გავეცანი და კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი რომ საჩემო არაა ეგ აბდაუბდა, მისტიურობა მიტაცებს, მაგრამ არც ამდენად, არც რომანტიული ვარ და არც შეყვარებული, ასე რომ კიდევ ერთხელ არა!

ადამიანები კი…. ადამიანებთან უფრო რთულადაა საქმე, სულ რაღაც სამ თვეში რამდენიმე დავკარგე… ერთ გამოხედვაში ჩატეული ორთვენახევრის მონატრება და უმოქმედობა, უფრო სწორად, მოქმედების უაზრობა….ჰოდა, ჯერ გზაჯვარედინზე მდგომი პატარა ბავშვივით ვეღარ გავიგე საით წავსულიყავი, დავიბენი და უფრო მეტად მეტკინა რაღაც შიგნით სულში ვიდრე ველოდი, თუმცა მერე  მათი აღარყოფნით ავივსე…  და კოფეინით… ჩემს აივანზე გატარებული საღამოები შემიყვარდა, თქვენ წარმოიდგინეთ ხედიც კი, რომელიც გულისხმობს სამშენებლო მასალებს და უსიცოცხლო ბეტონის კედლებს, და ის სავარძელიც აღარ მემეტება გადასაგდებად 🙂

whatever….

ხომ იცით, არ ვარ პესიმისტი 🙂

P.S. მთავარია მუზები დამიბრუნდნენ … 🙂

სიყვარულით

თქვენი ქეთო