ხანდახან ისე მეცოდება ეს ჩემი შტერი თავი რომ მიტირია კიდეც.    მერე შემრცხვება და  ეზოს ძაღლივით მიწის თხრას ვიწყებ და ამ ჩემს სენტიმენტალობებს დაღრღნილი ძვალივით ვმარხავ გულდასმით,  ოღონდ იმასაც კარგად ვიმახსოვრებ სად დავფალი,  ვერ ვიმეტებ დასავიწყებლად, ჰოდა ასე მშვიდად  დავდივარ, თითქოს უფრო თავისუფლად ვსუნთქავ,  ახლდგამოჩეკილი წიწილასავით დავჩერჩეტობ ლაღად და რაღაცნაირად საშიში სიამოვნებით სულმოუთქმელად ველოდები  როდის მომშივდება ზუსტად ისევ ის ძვალი. ‘ღრმა გრძნობების მოჩვენებითობას’ ვეძახი ხოლმე ხუმრობით ამ ჩემს ვითომ განცდებს  და მერე ჩემივე ნათქვამზე ვიცინი, ისე  ვიცინი რომ მაშინებს საკუთარი მე და სასწრაფოდ ვჩუმდები. არა, თქვენ ნუ იფიქრებთ რომ  დეპრესიული და სენტიმენტალური ვარ, არა.. ამბობენ რომ დეპრესია მოდაშია და მკურნალობენ ტაბლეტებით, რომელიც ალბათ იმ ფერადი სათვალეების ფუნქციას ასრულებს მე რომ სათითაოდ გადავყარე ჩემი ბავშვობისდროინდელი ხურჯინიდან. ჰო, დიდი ხნის წინ იყო.. იყო და არა იყო რა.. ჰოდა იმას ვამბობდი, რომ უხასიათობას არ ვუჩივი ძირითადად,  თუ დავიწყე ქაქანი თავსაც ვაბეზრებ ხალხს. საერთოდ ცუდი მგონია ეს საკუთარი თავის შეცოდება, სისუსტეს ნიშნავს და მე კიდევ არ მიყვარს ჩემში ეს პატარ-პატარა სისუსტეები, იმდენად არ მიყვარს რომ სამუდამოდ ჩავფლავდი იმ ქეთოს თავის სენტიმენტებიანად სადმე )))

P.S ჰოდა დღეს მთელი დღე ვფიქრობდი როგორ ხარ ნეტავ უჩემსიტყვაოდ? შენც გეცოდება იქნებ საკუთარი თავი…