თვალებს შიგნით ვტირი სულში… 

გაურკვევლობის აუტანელი სარჩული სულს მიწიწკნის, ხელები ისე გამეყინა როგორც ბავშვობისას მაშინ… დამღალა იმან, რომ ყველა რაღაცას ითხოვს ჩემგან, ამდენმა ვალდებულებამ, უემოციო ადამიანებმა, უსასრულო სიტყვათა ნაკადმა, უარაფრობით სავსე დღეებმა, თვალების სიმარტივემ და წინადადებების სირთულემ…  ხომ იცი, ასეთ დროს  გრანელი მახსენდება: “მე მინდა გაფრენა…” კარგი იქნებოდა მერცხალი ვყოფილიყავი, გავფრინდებოდი თბილ ქვეყნებში, არ შევეჩვეოდი ადვილად სხვებს, ნაკლებს ვიდარდებდი ალბათ… ვიფრენდი უსასრულოდ, უმისამართოდ…

ბავშვური სიმარტივე მომენატრა… გადატყავებული მუხლები, წრეში ბურთი, გაზაფხულზე პირველად მოსული წვიმის სუნი, მინდორში ოცნებების საპოვნელად წასვლა, გვირილებისგან დაწნული გვირგვინი, ყვითელი ერბოქილები…  და გულწრფელობა…როცა არ მჭირდებოდა სიტყვების შერჩევა…

…არადა გავიზარდე… გვირილები ისევ მიყვარს, მაგრამ… გულის ხმამ მიმტყუნა?.. თუ ადამიანები მატყუებენ უემოციოდ? რამდენჯერაც ხელი გავუწოდე იმდენჯერ თვალი ამარიდეს,  რამდენჯერაც გავუღიმე იმდენჯერ მომპარეს ღიმილი, რამდენჯერაც ვენდე იმდენჯერ გამცეს, მერე კი ონკანის წყლით ხელები დაიბანეს… მუდმივად რაღაცას მეუბნებიან, მიმტკიცებენ, მე კი არ შემიძლია დავიჯერო, იმიტომ რომ ვერ ვგრძნობ… ჩემი პრაგმატიზმი კი  სადღაც ილექება…
მედარდიანები… 

სიყვარულით 

 შენი ქეთო ❤

აზრის ძიებაში დრო გამიხუნდა თურმე,
გრძნობების რჩევაში სიტყვები შემომეფლანგა,
ვეღარ ვსტუმრობ ნაცნობ მისამართებს,
ვერც უცნობ ბილიკებს,
ერთფეროვნების მოლოდინში
ფიქრები მეღლება…
ყოველდღიურობის ელფერი დამკრავს
და შავ-თეთრი კადრივით დავდივარ,
ხანდახან კონიაკისფერი სურნელით ვფერადდები,
ბევრს ვიცინი და ბევრს ვლაპარაკობ,
თვალდახუჭული ფრაზებს ვიხსენებ ლექსებიდან,
მოთხრობად ქცეულ ადამიანებს ვეძებ ქუჩაში,
აი, მაგალითად,გუშინ..
წიგნის პერსონაჟი დავინახე… გამოპარულა…
ჰოდა, გვირილები მაჩუქა იდუმალი ღიმილით… 

ისე მომინდა წერა, როგორც ყავა უზმოზე,
დავბორიალობ ფიქრის კიდეებზე,
თავს ვერ ვიმაგრებ დიდხანს…
ვეჭიდები ნაცნობ მეტაფორებს,
ბანალურ, გაცვეთილ ფრაზებს,
ოდესღაც წაკითხულს,
გაგონილს,
მოგონილს…
გარეთ კი თურმე ტყემლის ხეს ბატიბუტები გამოუსხამს კვირტებად,
ჰოდა, წარსულად შევინახე ფოტოზე,
მერე ლამპიონების სიყალბემ მომჭრა თვალი,
როგორც ყოველთვის ვცდილობ გავზომო მანძილი ჩემიდან მთვარემდე,
“ციური მოგვი” რატომღაც ჰგავს ბურთს და არა ყველის ნაჭერს,
თქვენ ხომ არ იცით რატომაა ოქტომბერი მელოტი?
და ისევ
უმისამართოდ
ნაბიჯ-ნაბიჯ
ისე მივყვები დროს,
როგორც ჯაჭვშებმული ძაღლი პატრონს…

დახეული ჯინსი და შავი ლაქი ფრჩხილებზე…

სხვებისთვის მოგონილი თავდაჯერებულობით შემოსილი დავდივარ ნაცნობ ქალაქში და მინდა არ გამომრჩეს არავის თვალები, ვეძებ ნიშანს სიცოცხლის… ციგნის ბავშვი ითხოვს მოწყალებას და ტირის წართმეულ სათამაშოს. გვირაბის ბოლოს სინათლე გამოჩნდა, სასწორის პინას ხურდა ფულით გაკეთებულ სიკეთეს ვამატებ. უცხო სახეზე ნაცნობ ცოდვებს ვხედავ და თვალს ვარიდებ. დილიდან აყოლოლ მოუსვენრობას მზეში ვადნობ.

ქუჩის მუსიკოსი აწვალებს ფანდურს გაუგებარი სიმღერით, სახლისკენ მიმავალ გზაზე ჩნდებიან ლანდები წარსულიდან, ქარს მოაქვს ახლადგამომცხვარი პურის სუნი და ნოსტალგია ბავშვობის.

ერთი, ორი, სამი, ოთხი,ხუთი, ექვსი, შვიდი – ვითვლი კიბეებს და ვფიქრობ მატყუარა გვირილებზე…