როცა ვიღლები საკუთარი თავის თამაშით და სხვადასხვა როლის მორგებით, როცა სიმწრის ცრემლები ყელში მაწვება და ერთი აღრიალება ქვეყანას მირჩევნია, როცა მორიგი სულელური საქციელით გამოწვეულ შედეგებს ვიმკი და  საკუთარი თავის მეთხუთმეტე სართულიდან გადმოგდებაზეც კი არ ვიტყოდი უარს( მხოლოდ იმიტომ ვიკავებ თავს რომ ლამაზად მინდა სიკვდილი), როცა უკვე იმაზე ვიწყებ ფიქრს ზებრა რა ფერია და საკუთარი აბსურდული აზროვნება მაოცებს, როცა შოკოლადის უზომო რაოდენობაც კი არ მშველის და იმედგაცრუება წერის სურვილსაც კი მაკარგვინებს, როცა ნიღბებს ვეღარ ვირგებ და ყველა ფერადი სათვალეც უკვე  გატეხილია, როცა მგონია რომ სადაცაა  უარაფრობისგან დავიხრჩობი… უბრალოდ ვიღებ ტელეფონს და გირეკავთ:  “ბავშვებო, წავედით სადმე ყავა დავლიოთ” და ამით ყველაფერია ნათქვამი 🙂 ვიცით რომ ყავა მხოლოდ მიზეზია ერთმანეთისა, მიზეზია უაზროდ ბევრი სიცილისა, მერე რა რომ ხანდახან გვეტირება კიდეც, მიზეზია ერთად სისულელეების ჩადენისა, რომელსაც ალბათ ვინანებთ ან არ ვინანებთ, მიზეზია ჭორაობისა თუნდაც ე.წ “კურილკაში” ან ეკას ჯერ უკურთხებელ აივანზე 🙂  მიზეზია რომ კიდევ ერთხელ შევიგრძნოთ ის პოზიტივი, რასაც ერთმანეთს გადავცემთ, და ამ დროს მე უზომოდ ბედნიერი ვარ რომ თქვენ მყავხართ “მეგობრები”, ყველაზე თბილები, ყველაზე კარგები, ყველაზე საყვარლები, ყველაზე ჩემები!  მე ვიცი რომ თქვენ, ადამიანებს, რომლებსაც  მეგობრები გიწოდეთ შემიძლია ჩემი სულიც კი ვანდო დაუფიქრებლად, თქვენ მე მაცოცხლებთ, თქვენ ხართ ჩემი სიმდიდრე, თქვენ რომ არა, ვინ ამიტანდა ასეთ აუტანელს, თქვენ ისმენთ მოთმინებით ჩემს დაუსრულებელ თავგადასავლებს, ზოგიერთი თქვენგანი მამართლებს(ნაწკა მიყვარხარ :* ) თქვენ მტუქსავთ და თქვენ მაძლევთ რჩევებს, თქვენ მამშვიდებთ და რომ დამჭირდეს ცრემლებსაც შემიმშრალებთ(გაგიმართლათ რომ მტირალა არ ვარ 🙂 თათია 🙂 ) ჰოდა, რატომ მომინდა ასე გრძნობების გამომზეურება არ ვიცი, ეს უფრო მარიკას სტილშია, თუმცა ღამის ორი საათია, მეცადინეობის მიზეზით უკვე რამდენიმე საათია კომპიუტერს ვუზივარ და იცით, უცბად მივხვდი როგორ მიყვარხართ 🙂 თიკა, არ გეგონოს დამავიწყდი, გინახულებ მალე და ნუ მებუტები 🙂 ისე, დიდწილად შენი დამსახურებაა რომ რატომღაც მომინდა თქვენი არსებობით გამოწვეული ჩემი ბედნიერება თქვენთვისვე გამენაწილებინა. მარიკა, ალბათ გახსოვს ჩვენი საუბარი ბედნიერების შესახებ, ვისთვის რა არის ბედნიერება  ჰოდა, ჩემი ბედნიერება თქვენ ხართ, ჩემი მეგობრები, ცხოვრების სხვადასხვა ეტაპზე შეძენილი ჩემი გულის ნაწილები, ადამიანები, რომლებმაც შემქმნეს ისეთი, როგოროიც ვარ, ადამიანები, რომელთათვის  ისიც კი შემიძლია მანქანის საბარგულით ვიმგზავრო რამდენიმე საათი 🙂  რომლებთანაც არც მაგარი გოგო ვარ, არც ჭკვიანი და არაორდინალური, არც “ძერსკი”, არც “სვეცკი” არც “სწერვა”, უბრალოდ მე მე  ვარ და თქვენ ისეთი გიყვარვართ როგორიც ვარ – ყოველთვის უამრავი პრობლემით დატვირთული, ცოტა მეტიჩარა, ძალლიან წუწუნა და მაინც აუტანლად საყვარელი 🙂

მე მიყვარხართ ❤

თქვენი ქეთო

❤

როცა მაღაზიაში გავრბივარ და ბევრ, ძალიან ბევრ შოკოლადს ვყიდულობ, როცა  Diana Krall-ს ვუსმენ ბოლო ხმაზე, როცა ღამის სამ საათზე არ მეძინება და ბლოგს მოვაკითხე, ესე იგი ძალიან ცუდად ვარ.

“იცი, აღარ მინდა სიცოცხლე გაგიჟებით” – ფრაზა ვიღაცის ლექსიდან… ამეკვიატა… კიდევ უკან მოხედვა დამჩემდა, სულ მგონია რომ ვიღაც მომყვება ჩუმი ნაბიჯებით…

შენი  ხასიათივით გაუგებარი თვალის ფერი გაქვსო….

იცი, ერთი ნიღაბი დავკარგე, ვეძებ, ვეძებ და სულ ტყუილად, ალბათ გავაჩუქე და არ მახსოვს.

ხანდახან ისე გატაცებით ვთამაშობ ჩემს როლს, რომ აპლოდისმენტების ხმაც კი მესმის.

იცი, ყველა მოწყვეტილი ვარსკვლავი ერთ კალათში მაქვს შეგროვებული, მათხოვრებს დავურიგებ, ცა მაინც აღარ მიიღებს.

ყოველდღიურობა წამწამებზე მექაჩება.

ხვალ ისევ შვიდზე გავიღვიძებ, რვაზე სახლიდან გავალ, მარშუტკაში მესამე რიგში დავჯდები, მძღოლის მხარეს,  ფანჯარასთან, ისევ მოვირგებ სათვალეს და არავის შევთავაზებ ჩანთის დაჭერას, მე ხომ არ მიყვარს ნახევრად გაკეთებული სიკეთე.  ცხრა საათზე სამსახურში ყავას დავლევ და ჩემთვის ვიმღერებ რაღაც სისულელეებს რომ არ ვიტირო, ისევ მხიარული და ღიმილიანი ვიქნები  მთელი დღე  და საღამოს ისევ ბევრ, ძალიან ბევრ შოკოლადს ვიყიდი.

ამბობენ ზღვა კოვზით დაილიაო…

14:15 /სამშაბათი/ 07 ივლისი/2015 წ –  გუშინ არც ისე კარგი დღე მქონდა, უფრო სწორად საღამო 😦 ჩემი დილა დაიწყო დილის შვიდის ნახევარზე მაღვიძარის ზარით გაგიკვირდებათ და თელავში 🙂  მერე გზა თბილისამდე და  მაშინ გამოვფხიზლდი საშვის ძებნა რომ დავიწყე ჩანთაში  LIBERTY TOWER-ის წინ, მერე ბუნდოვნად მახსოვს მთელი დღე და ბევრი ყავა 🙂  მერე საღამოს ისევ გოგოები და თელავური ამბების განხილვა, აღსანიშნავია ტაქსისტი გიორგი გაბუნია(ამ ისტორიასაც მოგიყვებით ოდესმე, ეხლა მეზარება მაპატიეთ 🙂  ) ხოოო, გუშინ ვწერდი თელავურ შთაბეჭდილებებზე, ვიფიქრე სანამ ცხელ-ცხელია შეგრძნებები დავწერთქო და აი ისიც: იმედია დაგაინტერესებთ:

10:50/ორშაბათი/06 ივლისი/2015წ – სამსახურში ვზივარ გამოუძინებელი, დაღლილი, ნახევრად დახუჭული თვალებით და ვფიქრობ იმაზე რა მცირე მანძილია სამოთხიდან ჯოჯოხეთამდე, სულ რაღაც საათნახევარი. დიდი სიამოვნებით დავლევდი მაიას გაკეთებულ ყავას მის ულამაზეს ეზოში, მაგრამ სამწუხაროდ სწორედ ის საათნახევარი მაშორებს ამ სიამოვნებას, თან შვებულებიდან გამოსული და კარგად დასვენებული მარიკა ჩემს მზრუნველობას ითხოვს. ემოციებით დატვირთული  თელავური weekend-ის შემდეგ სასახურში დაბრუნება უფრო რთული აღმოჩნდა ვიდრე ველოდი, სერვის პლიუსი კი არა ხმის ამოღების სურვილიც კი არ მაქვს, აი თელავში კი მართლაც ”ვიგულავეთ”, გასვლის ადგილი რა თქმა უნდა ისანი, დრო – წესით 14:00, თუმცა როგორც ყოველთვის მე და ნათიამ დავაგვიანეთ, არ დავაკონკრეტებ რამდენი წუთით 🙂  საბედნიეროდ, ჩვენი მძღოლი ლაშა,  და იმ კატეგორიას არ ეკუთვნის ”რუსულებსა და ჩქარებს” რომ უსმენს, ამიტომ მგზავრობა არ გაგვიჭირდა, თუმცა პატრულს რომ არ დავეჯარიმებინეთ უკეთესი იქნებოდა. გზაში შუამთის წყალი დავლიეთ, თუმცა სურვილის ჩაფიქრებაზე რომ მიდგა საქმე დავფიქრდი ჩემი მრავალრიცხოვანი და მრავალფეროვანი სურვილებიდან რომელი უფრო მნიშვნელოვანი იყო ჩემთვის, მერე ვერცერთი რომ ვერ ამოვარჩიე ყველა ერთად ჩავიფიქრე 🙂  თელავში ჩასულებს ნათიას მეგობრები დაგვხვდნენ და სამი მეტიჩარა გოგოს მასპინძლობა საკუთარ თავზე აიღეს, ჯერ ნეკრესი მოვინახულეთ, უფრო სწორად ნახევრამდე ავედით ფეხით და რომ მივხვდით ნაბიჯსაც ვერ გადავდამდით წინ ყველაფერი თიკოს დაღლილობას და წუწუნს დავაბრალეთ და უკან გამოვბრუნდით. შემდეგი გაჩერება – ილიას ტბა, სადაც ჰამაკში ჩახტომაზე დასწრება გვქონდა, მერე თვითონ ბატონი ილია მოვინახულეთ და რატომღაც  მე მომეჩვენა რომ ულვაშებში იღიმებოდა, თიკო კი ამტკიცებდა რომ ერთ თვალზე უფრო გრძელი წამწამები ჰქონდა, აი ნათია კი ორივეს შემარცხვენელებს გვეძახდა და გვეხვეწებოდა გავჩუმებულიყვაით 🙂 დღის დასასრული ყველაზე უფრო მომეწონა –  კოცონი და შამფურზე შემწვარი ნამდვილი კახური მწვადი, არაჩვეულებრივი გარემო და რაც მთავარია სასიამოვნო ადამიანები. იმ ღამეს ისე ტკბილად მეძინა ჩემი ბალიშის გარეშე, როგორც არასოდეს  🙂  მეორე დილას კი ისევ თავგადასავლები დაიწყო, ყველაზე მეტად ემოციური ჩემთვის მოტოციკლით სეირნობა იყო, სისწრაფის შეგრძნება და ადრენალინი, შეიძლება ითქვას რომ ერთ-ერთი ოცნება ამისრულდა 🙂  ალაზნის ზაგარიც მოგვიხდა და შემდეგ ისევ ილიას ტბაზე გავაგრძელეთ ჭორაობა, ჰო, რაც მთავარია, თქვენთვის არ მომიყოლია თელავური ტრადიციები, რომელიც ნათიამ და მისმა მეგობრებმა გაგვაცნეს:  თელაველი მაშინ გამოდის სასეირნოდ როცა აგრილდება და შებინდდება, თუ მანამდე მოედანზე მოსეირნე ხალხი ნახეთ ე.ი. რომელიმე სოფლიდანაა გამოსული, თელაველების სეირნობა ”მოედნის დაკრუგვაა”, შემდეგ ერეკლეს ძეგლიდან გადმოხედვა აუცილებლად, მერე შეგიძლიათ  ჭადართანაც ჩახვიდეთ, სადაც არაჩვეულებრივ კერძებს ამზადებენ და  ცივ ყავას ნაყინით, აქვე მადლობა ამ რესტორნის პერსონალს დაპატიჟებისთვის, პირველად ვიყავი აქ და უკვე შემიყვარდა, თან ისე რომ კინაღამ თელავში სამუდამოდ დარჩენაზე დავფიქრდი 🙂  გულახდილად რომ გითხრათ ნამდვილად არ მეგონა თელავი ასეთი ლამაზი ქალაქი თუ იყო. მიუხედავად იმისა, რომ დილის შვიდ საათზე ავდექით და სამსახურებში  გამოვვარდით,  ეს ორდღიანი დასვენება და სასიამოვნო მოგონებები კიდევ დიდხანს გამყვება, ამისათვის კი დიდი მადლობა პირველ რიგში ნათიას და მის უსაყვარლეს დედიკოს და რა თქმა უნდა ჩვენს თელაველ მასპინძლებს, თუმცა შუამთაში და  ალავერდში წასვლა ვერ მოვასწარით, ამიტომ “თელავი-weekend” ისევ იგეგმება, ამჯერად უკვე სრული შემადგენლობით 🙂

00:01/ოთხშაბათი/ 08 ივლისი/2015 წ – უკვე დაღამდა, ჩემსოთახში ვზივარ და ვფიქრობ ხანდახან რა უცნაურია ცხოვრება, უფრო სწორად ადამიანები ვართ უცნაურები, ვფიქრობთ ერთს, ვაკეთებთ მეორეს  მერე ვნანობთ, მაგრამ პირიქითაც რომ მოვქცეულიყავი მაინც ვინანებდით, ხო, უცნაურობებზე  გამახსენდა, ისე, კი არ მინდოდა ამ თემაზე საჯაროდ რამე მეთქვა, მაგრამ ჩემს მოთმინებასაც აქვს საზღვარი 🙂 ამ ბოლო დროს ჩემსკენ უცნაური ამბები ხდება, მგონი ჩემს სანტა-კალაუსს წელიწადის დრო შეეშალა, ან ფერია მყავს ნათლია არ ვიცი, მოკლედ  ჩემო საყვარელო, ვინც არ უნდა იყო, საჩუქრებიც მიყვარს და ცოტა ინტრიგაც, შოკოლადზე ხო ვგიჟდები, გეცოდინება ალბათ, იმიტომ რომ დარწმუნებული ვარ ჩემი ბლოგის მკითხველი ხარ, მაგრამ მიუხედავად ყველაფრისა, გაურკვევლობას დიდხანს ვერ ვიტან, ამიტომ რომ გამოჩნდე არ გინდა? ან რამე საინტერესო მოიფიქრე, თორემ მოვიწყინე 🙂 ისე, დიდი მადლობა 🙂 წიგნისთვის განსაკუთრებით 😉

ახლა კი რამდენიმე ფოტო კახეთიდან: