ახალი სამსახური.ახალი გარემო. ახალი ხალხი.

თუმცა…

ისევ…

ნაცნობი სიტუაციები ახალი მოთამაშეებით.

მე ისევ პაიკის როლს ვირჩევ, პაიკის რომელიც დედოფალს აცოცხლებს.

ჩემი აივნიდან დანახული ასანთის კოლოფებივით ჩალაგებული ადამიანთა ყოფის ცივილიზებული გამოვლენა სუნთქვას მიყინავს.

ისევე როგორც ყველა, მეც მუდმივად ახალ-ახალ ჩარჩოებში ვჯდები და თან ვამოწმებ სადმე ბზარი ხომ არ აქვს.ზაფხულში გამომშრალი მიწასავით ვარ, ერთი სასარგებლო აზრიც კი არ მომდის თავში. მოუთმენლად ველოდები  თვის ბოლოს, მანამდე კი ვცდილობ დარჩენილი მოთმინება სწორად გადავანაწილო. პრაგმატულად მოაზროვნე ჰომოსაპიენსებმა დამღალეს, გულწრფელი და უდარდელი ჭორაობა მენატრება და სითბო, რომელიც უთხოვნელად მოდის.

წარსულის ჩრდილები მოულოდნელად მეცხადებიან და ხასიათს მიფუჭებენ, თუმცა მხოლოდ რამდენიმე წუთით.

არაპროგნოზირებადი გავხდი, ხასიათი მარტის ამინდივით სწრაფად მეცვლება.

ამ ბოლო დროს დამჩემდა რომ ძირითადად თავს ვისულელებ, მომწონს ჩემი თანამოსაუბრის თვალებში გამომკრთალი კმაყოფილების ნაპერწკალი როცა აღმოაჩენს საკუთარ უპირატესობას. ხანდახან მიკვირს როგორ სიხარულს განვიცდით როცა სხვის ფონზე საკუთარ უპირატესობას ვხედავთ. რა არის ეს, შეგრძნება იმისა რომ ვიღაც ჩვენზე უბედურია, სულელია. ყველაზე უარესები რომ არ ვართ ამისი სიხარულია თუ უბრალოდ შური და ბოღმა იმისა რომ სხვამ ჩვენზე მეტს არ მიაღწიოს.

არ მესმის ადამიანების, რომლებიც თავაუღებლად მიყვებიან ცხოვრებას კვალდაკვალ.

P.S. მოუსმინე