ხანდახან ისე მეცოდება ეს ჩემი შტერი თავი რომ მიტირია კიდეც.    მერე შემრცხვება და  ეზოს ძაღლივით მიწის თხრას ვიწყებ და ამ ჩემს სენტიმენტალობებს დაღრღნილი ძვალივით ვმარხავ გულდასმით,  ოღონდ იმასაც კარგად ვიმახსოვრებ სად დავფალი,  ვერ ვიმეტებ დასავიწყებლად, ჰოდა ასე მშვიდად  დავდივარ, თითქოს უფრო თავისუფლად ვსუნთქავ,  ახლდგამოჩეკილი წიწილასავით დავჩერჩეტობ ლაღად და რაღაცნაირად საშიში სიამოვნებით სულმოუთქმელად ველოდები  როდის მომშივდება ზუსტად ისევ ის ძვალი. ‘ღრმა გრძნობების მოჩვენებითობას’ ვეძახი ხოლმე ხუმრობით ამ ჩემს ვითომ განცდებს  და მერე ჩემივე ნათქვამზე ვიცინი, ისე  ვიცინი რომ მაშინებს საკუთარი მე და სასწრაფოდ ვჩუმდები. არა, თქვენ ნუ იფიქრებთ რომ  დეპრესიული და სენტიმენტალური ვარ, არა.. ამბობენ რომ დეპრესია მოდაშია და მკურნალობენ ტაბლეტებით, რომელიც ალბათ იმ ფერადი სათვალეების ფუნქციას ასრულებს მე რომ სათითაოდ გადავყარე ჩემი ბავშვობისდროინდელი ხურჯინიდან. ჰო, დიდი ხნის წინ იყო.. იყო და არა იყო რა.. ჰოდა იმას ვამბობდი, რომ უხასიათობას არ ვუჩივი ძირითადად,  თუ დავიწყე ქაქანი თავსაც ვაბეზრებ ხალხს. საერთოდ ცუდი მგონია ეს საკუთარი თავის შეცოდება, სისუსტეს ნიშნავს და მე კიდევ არ მიყვარს ჩემში ეს პატარ-პატარა სისუსტეები, იმდენად არ მიყვარს რომ სამუდამოდ ჩავფლავდი იმ ქეთოს თავის სენტიმენტებიანად სადმე )))

P.S ჰოდა დღეს მთელი დღე ვფიქრობდი როგორ ხარ ნეტავ უჩემსიტყვაოდ? შენც გეცოდება იქნებ საკუთარი თავი…

გამჭვირვალე კარიკატურა შემომცქერის სარკიდან.
უკვე აღარც კი მახსოვს
მისი ნამდვილი მე,
მხოლოდ ყავის სურნელით ერთნაირად გალეშილი დღეები.
მალე გაზაფხულიც მოვა
გახლეჩილი ბროწეულივით მადისაღმძვრელი.
თუმცა იმისთვის სარკიდან რომ შემომცქერის ესეც სულერთია,
დღითიდღე ხომ ისეთი გამჭვირვალე ხდება რომ
ფერებსაც ვეღარ ირეკლავს,
ხოდა გაზაფხულიც რაღად უნდა,
ჰაერი კი ზამთარშიც უფეროა.
მისთვის, სარკიდან რომ შემომცქერის სიკვდილიც უაზროა,
იმიტომ რომ ის უკვე მოკვდა.
ისე შეუმჩნევლად, რომ თვითონაც ვერ მიხვდა.
უბრალოდ ერთ დღესაც სარკეში საკუთარი ანარეკლის ნაცვლად გამჭვირვალე კარიკატურა დახვდა ცინიკური მზერით.
ჯერ შეეშინდა,
უსულობის, უგულობის, უყველაფრობის…
მერე ნელ-ნელა შეეჩვია,
ისე ძალიან აღარ აფრთხობდა
ის მეორე, სარკიდან რომ თავხედურად მიშტერებოდა.
ბოლოს საერთოდაც მოეწონა გამჭვირვალე არსება სხვა სამყაროდან.
ის არავის ელოდება, არავინ სჭირდება და ხურდა ფულივით დაუნანებლად არიგებს უემოციო ღიმილს .
მას არავინ ენატრება.
ის ხომ უბრალოდ კარიკატურაა
გამჭვირვალე ჰაერივით.
ის მე მგავს.

ჩემი ცხოვრება – ერთი დიდი ქაოსი. Facebook სტატუსებით, საიტები და ჯგუფები, რომლებიც  დაჟინებით მამატებენ მათ რიგებში. ტესტები, უამრავი ტესტები, რომლებიც ხან მილიონერობას მპირდებიან, ხან საკუთარი ხასიათის ამოცნობას და აუცილებლად  ზუსტი 100%იანი შედეგებით:  „ აირჩიე ამ ნამცხვრებიდან ერთ-ერთი და გაიგებ რა გელის მომავალში“ „გადადი ლინკზე და გეტყვით როგორი ხასიათი გაქვს“;  – „დაელოდეთ, რეკლამა გაქრება 6 წამში“  6-5-4-3-2-1-….   „სწორად გამოიყენე დრო, არც ჩამორჩე და არც გაუსწრო“-  ვიღაცამ  მითხრა ერთხელ,   „კარგ მთქმელს კარგი გამგონე უნდა“, – მიყვარს ანდაზები.  ფოტოები,  სელფები მეგობრებთან ერთად ან მათ გარეშე, „მე ეს პროფილი მაქვს კარგი, აქედან გადამიღე, აბა ყველანი ვიღიმებით“, ვთამაშობთ ბედნიერებას, არაუშავს, სულ რამდენიმე წამით.  მერე ლაიქები, ბევრი  like, მერე რა თუ სულაც არ მოსწონს ვიღაცას დღეში ხუთჯერ ჩემი სელფის დალაიქება, თითქოს ყველა ვალდებულება აქ ინაცვლებს. ჩემი ბლოგი –  სადაც თითქოს საკუთარი აზრების გაგებასა და გადმოცემას ვცდილობ, თუმცა ვხვდები რომ ეს ისევ სხვისთვის დაწერილი ამბავია, შეიძლება არც ისე კარგად, მაგრამ ვითომ განსხვავებულად და ჩემებურად, არადა ესეც საკუთარი თავის პიარია:  „ნახე რა კარგი ვარ“ ან „შემომხედეთ, ეს მე ვარ, გამიცანით“.  და ყველაზე მთავარი –  ადამიანები, ადამიანები თავისი პრობლემებით, მოთხოვნებით, ვალდებულებებით, ჩვევებითა და რჩევებით. ერთნაირები და განსხვავებულები, სვეცკები და გოიმები, ჩემიანები, სხვისიანები, უამრავი კლიშე და  სხვაზე მიწებებული იარლიყი, განათლებული იდიოტები გულუბრყვილო სულელები, ვიღაცა ჩემნაირია? არა, რას ამბობ მე ერთადერთი ვარ და განუმეორებელი… დამოუკიდებლობა – „რასაც მინდა იმას გავაკეთებ“ (?) „უკვე დიდი გოგო ვარ!“  დაწყებული და არდამთავრებული ან  გადადებული  საქმეები. რიტმი, ცხოვრების რიტმს უნდა აყვე, მერე რა თუ ნელ-ნელა საკუთარ თავს კარგავ, მერე რა…