ყოველთვის მეგონა რომ საკუთარი თავისა და ცხოვრების შემქმნელები ჩვენ თვითონვე ვართ, მაგრამ თურმე მთლად ასე მარტივადაც არ ყოფილა საქმე, ჩვენს გენებს რომ თავი დავანებოთ,  რაც მემკვიდრეობით გადმოგვეცემა და ჩვენი წინაპრების დამსახურებაა, მაგალითად გრძელი ცხვირი – მერე რამდენიმე წელი ოპერაციის ფულის შეგროვებისთვის რომ ვშრომობთ, ან მოკლე ჭკუა, რასაც ოპერაციაც ვერ უშველის, მაინც, ჩვენს ცხოვრებას მეტწილად ის გარემო განსაზღვრავს სადაც ბავშვობას ვატარებთ და პიროვნებებად ვყალიბდებით, ამიტომ შეიძლება ითქვას რომ გარკვეულწილად ინერციით მივექანებით უკვე სხვის მიერ გაკვალულ კალაპოტში და ალბათ ჩვენ სხვისი ცხოვრების გაგრძელებები ვართ, რაც ხანდახან გზას გვიკვალავს და ხან კი პირიქით, ბევრ დაბრკოლებას გვიქმნის. ასე რომ ილუზიები თავისუფლებასა და საკუთარი თავის ბატონ-პატრონობაზე აღარ მაწუხებს. რეალურად არცერთი ადამიანი საკუთარ ცხოვრებას  არ ფლობს, ჩვენ ხომ ისიც კი არ ვიცით მეორე წუთს რას უნდა ველოდოთ, ერთი რეკლამის არ იყოს, სახლიდან რომ გამოვალთ არ ვიცით თავში აგური დაგვეცემა თუ ყვავილის ქოთანი. თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ უარვყოფ  თავისუფალ ნებას. პირიქით, მგონია, რომ ადამიანის მიზანი ამქვეყნად სწორედ საკუთარი თავის დაბრუნება ან თუნდაც შექმნაა და საკუთარი გზის გაკვალვა. ხოდა, აგერ უკვე ოცდამეხუთე წელია საკუთარ თავს ვქმნი, ძირითადად ვცდილობ არჩევანის უფლება გამოვიყენო, ხანდახან კი, როგორც ყველას ჩვევია მეც ინერციით მივდივარ წინ და მკვდარი თევზივით დინებას მივყვები ეს კი დამეთანხმებით, რომ არც ისე კარგია, თუმცა დინების საწინააღმდეგოდ ცურვასაც დიდი გამბედაობა სჭირდება და ყველას არ გამოსდის, ასე ხომ ჩვენიანების საწინააღმდეგო მხარეს მივდივართ, ხალხს კი განსხვავებულები არ უყვარს, ხოდა კი ვართ ასე ყველა „სილიოტკა“ თევზებივით ერთნაირები, ერთნაირად ჩაცმულ-დახურული, ერთნაირად ყალბად მომღიმარი და ერთნაირი სურვილებით გამოტენილი თავებით თან ასე უფრო კომფორტულად ვგრძნობთ თავს, ასე უფრო რთული შესამჩნევები ვართ, ასე უფრო შეგვიძლია ჩვენი ხმა სხვისას ავაყოლოთ და რაც მთავარია, ასე უფრო ნაკლები მოგვხვდება. ასეა თუ ისე, დღესაც, ყბადაღებულ 21-ე საუკუნეშიც ყველა თვითგადარჩენისთვის ვბრძოლობთ, მიუხედავად იმისა თუ  რომელი მიმართულებით მივდივართ.

ხოდა, რისთვის მოვყევი ამხელა ამბავი? ხოო, ხვალ ჩემი დაბადების დღეა. ამ დღეს როგორც ყოველთვის თვალს გადავავლებ ხოლმე ჩემს ცხოვრებას, განსაკუთრებით კი განვლილ წელს და ვაჯამებ რა მომიტანა ამ წელმა, უფრო მეტი ცუდი თუ კარგი, სიხარული უფრო მეტი იყო თუ სევდა, თუმცა გამოცდილებიდან გამომდინარე ცუდი ამბებით სავსე წელი საერთოდ უფრო მეტ ჭკუას მმატებს ხოლმე ვიდრე სიცილ-კისკისში გატარებული 12 თვე.

რა გავიგე წელს ახალი?

წელს გავიგე რომ შეიძლება ერთხელ გაუხსენო ახლობლები პატრულს კამერის წინ და  ცოტა ხანში სრულიად საქართველო გაგიცნობს, მოკლედ, „ სუ თელავია, სუ გულავია“ … კიდევ გავიგე რომ შეიძლება საკუთარი თავი დაკარგო და მერე ისევ იპოვო, შეიძლება ცოტა გაგიჭირდეს მისი ცნობა და ერთი-ორჯერ შემოლაწუნებაც დაგჭირდეს, მაგრამ სულ არაფერს ჯობია. კიდევ მივხვდი რომ ხშირი ღიმილი ბედნიერებას სულაც არ ნიშნავს და მის უკან უფრო ხშირად სევდა იმალება, ვიდრე სიხარული. აღმოვაჩინე, რომ გლდანი და ვარკეთილი ძალიან გავს ერთმანეთს არამარტო ხალხის სიმრავლით, არამედ საშაურმეების რაოდენობითაც. სამწუხაროა, მაგრამ თურმე ადამიანი ცოდნითა და პატიოსნებით კი არა ახლობლებით ფასობს ზედა ეშელონებში. კარგი ისაა, რომ ამ წელმა შემძინა კიდევ ორი მეგობარი 🙂 მიყვარხართ ბავშვებო :*  რაც მთავარია, მივხვდი რომ ყველა ღია კარში არ უნდა შეხვიდე რომ მერე ფანჯრიდან არ მოგიწიოს ძრომიალი, რადგან დიდი შანსია, რომ ისიც დახურული აღმოჩნდეს.

P.S. anyway … happy birthday to me  ❤

შევმსუბუქდი რაღაცნაირად, ალბათ იმიტომ რომ მივხვდი არავის სჭირდება ჩემი მთელი ღამის ნაფიქრიდან გამომდნარი  ჩემივე  ჭეშმარიტება, ამიტომ  ღამეს ძილს ვუთმობ, ეს უფრო ადამიანურია. იცით, ერთი სამკაული მაქვს, რომელიც უხვად მოიპოვება ვაგზლის მიმდებარე ტერიტორიაზე, ალბათ ყველა სამკაულის დახლთან და ნებისმიერ მსურველს შეუძლია იყიდოს, ეს არის გულსაკიდი – ორი ნიღაბი, ერთი მხიარულია, მეორე სევდიანი. მას რომ ვუყურებ ყოველთვის ვფიქრობ რომ ეს ორი საკმარისი არაა, სინამდვილეში იმდენი ნიღაბი გვაქვს, რომ  შეუძლებელია მათი დათვლა. თუ ხანდახან, ძალიან იშვიათად მაინც, დაკვირვებიხართ საკუთარ თავსა და საქციელს, თქვენც შეამჩნევდით თქვენს ნიღბებს. ჩვენ ვთამაშობთ გამუდმებით, სხვა ადამიანებითა და საკუთარი გრძნობებით. ჩვენ არ გვიყვარს როცა გვატყუებენ. როცა გვიყენებენ, ვითხოვთ გულწრფელობას, სამართლიანობას, თუმცა სასაცილო ისაა, რომ ეს ყველაფერი ერთი დიდი თამაშია, სადაც ყველა თავდაუზოგავად მხოლოდ იმას ცდილობს ამ ბრბოში ყველაზე მაღლა აცოცდეს, თუნდაც ამისათვის ვიღაცის ძვლებზე მოუწიოს დგომამ. გაოცებული ვარ რამდენად აბსურდულია ხანდახან ჩვენი საქციელი, მას შემდეგ რაც გამოქვაბულიდან გამოვედით და წესების შექმნა დავიწყეთ, ისე ვიქცევით, რომ ეჭვი მაქვს მალე ისევ იქ აღმოვჩნდებით. გამოდის, რომ არაფრით ვართ ცხოველებზე ნაკლები, უბრალოდ მათ ინსტინქტები ამოძრავებთ, რაც ჩვენ უფრო დახვეწილი გვაქვს და უფრო ლამაზად შეფუთული. შეიძლება ისინი გვჯობდნენ კიდეც, ამაზე ერთი ლექსი გამახსენდა, ბესიკ ხარანაულის “ხეები”, იქ ერთი ამონარიდია ასეთი : “რაც კი ვიცხოვრე, იმდენ ხანს რომ მგლებში მეცხოვრა, ხომ ძმად ჩამთვლიდნენ, ხომ აღარასოდეს მიმტყუნებდნენ, არ გამწირავდნენ.”  ალბათ ამით ყველაფერია ნათქვამი. თუმცა, მე იმას არ ვამბობ რომ ვაჟასავით წვიმად მოსვლას ვინატრებდი, ან მგლად გადაქცევას, მიუხედავად იმისა რომ მაქციები მოდაშია და სრულიად ჰოლივუდი აჭრელებულია მსგავსი შინაარსის ფილმებითა და სერიალებით 🙂 არა, მე ისევ მირჩევნია ის ადამიანი ვიყო, რომელიც ცნობისმოყვარეობამ გამოქვაბულიდან გამოიყვანა, ადამიანი, რომელმაც შექმნა სახელმწიფო, ადამიანი რომელიც მუდმივად ბრძოლობს, თუნდაც მეორე ადამიანთან, მერე რა, ჩვენ უამრავ შეცდომას ვუშვებთ, მთავარი შეგვეძლოს ამ შეცდომების დანახვა, თორემ ჩვენი ცხოვრება ხომ ერთი დიდი თამაშია, თამაში საკუთარი თავის 🙂 მხოლოდ ხანდახან, როცა მაკიაჟს ვიშორებთ სარკეში ვიყურებით და საკუთარ ანარეკლს თვალებში ჩავხედავთ, ვხვდებით რომ საკმარისია, რომ აღარ გვინდა კიდევ ერთი ნიღბის მორგება, იმიტომ რომ ჩვენს თვალებში დანახული სიცარიელის შეგრძნება გვაშინებს, გვაფრთხობს, იქნებ ჩვენს თავსაც ვეღარ ვცნობთ… აი ამ დროს ღამეს თეთრად ვათენებთ და ვეძებთ, ვეძებთ, ვეძებთ…. მერე ერთი სული გვაქვს სხვებსაც მოვუყვეთ, გავაგებინოთ, თუმცა ეს არც ისე ადვილია, სწორედ ამიტომ… მერე ისევ ვეძებთ, ამჯერად ახალ ნიღბებს, ბევრად უფრო უდარდელსა და გამძლეს.

P.S. მაპატიეთ, ჩემი ხასიათივით აბურდული ჩანაწერი გამომივიდა 🙂 ცოტა პესიმისტური და ნაღვლიანიც 😦 საერთოდ, ცხოვრება ცუდი რამე არაა, გააჩნია როგორ ხასიათზე ხარ და ფული რამდენი გაქვს ანგარიშზე 🙂 ასე რომ, გისურვებთ  კარგ შემოსავალს და ბევრ საინტერესო მოთამაშეს თქვენს სცენაზე.

სიყვარულის ნიღბით

თქვენი ქეთო

❤