სიმონა

სამშაბათი. 18:05.

არც ისე დაღლილი გამოვდივარ სამსახურიდან, ჭავჭავაძეზე მოვსეირნობ, თან მუსიკის რითმს ვაყოლებ ნაბიჯებს, უცბად პატარა  ბიჭი გაჩნდა არსაიდან, ჩემს წინ დგას, სასკოლო ზურგჩანთა მოუგდია,  ხელში ფურცლები აქვს ჩაბღუჯული და რაღაცას მეუბნება. ყურსასმენები მოვიხსენი და გაოცებული ვუყურებ:

-უფ, ძლივს არ მოიხსენი, ეხლა მოისმინე,  ნახატებს ვყიდი და არ გინდა?    – მეკითხება დიდი კაცივით და საქმიანი გამომეტყველებით მაჩვენებს ხელში ჩაბღუჯულ ფურცლებს.

მეღიმება მის სერიოზულობაზე და მეც საქმიანად ვეკითხები:

 -აბა რა ნახატები გაქვს?

 არ ეზარება,  ყველას სათითაოდ მაჩვენებს იქვე კიბესთან ჩამუხლულს და თან მიხსნის  – ეს ვარდია,  ეს ჯვარი, ეს პალმა, ეს მზეა და ცისარტყელა. აბა შენ თუ იცი რამდენი ფერია ცისარტყელაში? -ეშმაკურად უბრწყინავს თვალები.

-მმმმ,  არაა, -ვამბობ სინანულით.

-ეგ როგორ არ იცი? შვიდი. -იწყებს ფერების ჩამოთვლას. 

-ყოჩაღ, საიდან იცი ამდენი რამე?

-დედამ მასწავლა, – მპასუხობს ამაყად, – იცი, მე მამა აღარ მყავს, – უმუქდება თბილი თაფლისფერი თვალები.

გული ჩამწყდა… ვცდილობ სიტყვები მოვძებნო, რამე ვთქვა სანუგეშებლად, თუმცა ვხვდები რომ აზრი არ აქვს, როგორ უნდა უთანაგრძნო 5-6 წლის ბავშვს, რომელსაც იმაზე მეტი ტკივილი უნახავს, ვიდრე შენ 26 წლის მანძილზე . ამიტომ უბრალოდ ლოყაზე ვკოცნი.

– ძალიან კარგი ბიჭი ხარ შენ! 

-მადლობა.

-არაფრის, რა გქვია?

-სიმონა

-სიმონა,  სასიამოვნო შენი გაცნობა, ძალიან გიყვარს ხატვა?

-კი.  დიდი რომ გავიზრდები ძალიან ბევრ ნახატებს დავხატავ, -ამბობს დარწმუნებით. 

-ხოდა, მეც აუცილებლად ვიყიდი შენს ნახატებს.- თვალებზე ეტყობა რომ უხარია და კმაყოფილი მიღიმის.

სენდვიჩებზე დავპატიჟე სიმონა და  2 ნახატიც ვიყიდე, არაფრით არ აიღო ზედმეტი. ერთი ნახატი 1 ლარი ღირდა… 

P.S.  სიმონას ნახატები:

თბილისური აგვისტო

​თბილისი… კარგია თბილისი აგვისტოში, ამბობენ ჩამოსულებისგან ცარიელდება და მხოლოდ “ნაღდი” თბილისელები რჩებიანო, რატომღაც მე შემოვრჩი თბილისურ ქუჩებს და სიცხეს, მიუხედავად იმისა, რომ სწორედ ზემოთხსენებულ კატეგორიას მივეკუთვნები 😄 იმასაც ამბობენ ამ დროს თბილისში ისეთი გოგოები დადიან მთელი წელი რომ სახლში იმალებიან, კანი აქვთ სულ თეთრი, თეთრი, მზერა კი არაამქვეყნიური, ფერიებივით ქუჩებში დაფარფატებენ და მზეს ირეკლავენო,..  რა გითხრათ აბა, მე ჯერ ასეთი არავინ შემხვედრია, მხოლოდ სიცხით გათანგულ ჩვეულებრივ მოკვდავებს ვაწყდები, ჩემთან სამსახურში რომ შემოირბენენ ხოლმე, ამოისუნთქებენ, მერე ერთ ჭიქა წყალს დალევენ და თან აღნიშნავენ, რა გენაღვლებათ, ზაფხული თქვენთვის არ არის და ზამთარიო, მერე ცალყბად გაიღიმებენ და მიდიან. ხანდახან ისეთ ბიჭებსაც ვხედავ ახალგაზრდობა რომ უდუღთ ძარღვებში, მზეზე გარუჯული კანი ბრიჯაოსფრად უბზინავთ და ისე, უმიზეზოდ ებედნიერებათ ცხოვრება. კიდევ კატებს, ძალიან ბევრ კატებს, დადიან თავისთვის, დასუნსულობენ, ამაყად შემომანათებენ ეშმაკურ თვალებს და ტანის გრაციოზული რხევით მშორდებიან, მე კიდევ ჯიუტად ვცდილობ შევამოწმო ბავშვობის  „თარსი კატა, შავი კატა“ … ჰოდა, რას გეტყვით იცით? არ ყოფილა მართალი! ისევე როგორც ბავშვობის ბევრი ილუზია. გავიზარდე! გაიზარდე კი არა დაბერდიო მითხრეს გუშინ, 26 წელი უკვე ბევრიაო, ნუ კაი ჯანდაბას 30 წლამდე კიდევ გაქვს დრო და აბა შენ იციო, ამაში რაც იგულისხმება კი მიხვდებოდით თქვენც 🙂 რომ გითხრათ სერიოზულად მივიღეთქო მოგატყუებთ, კი მიცნობთ, მაგდენად მაინც. თან  მე რომ მკითხოთ არც რჩევის მომცემი იყო „მთლა“ კომპეტენტური მაგ საკითხში 😄 თვალებში ჭინკები დაუხტოდა და თან სულმოუთქმელად მიხსნიდა რა მშვენიერია ცხოვრება როცა გული სულ ახალგაზრდაა და შენც მთლად დალაგებული რომ არ ხარ 😄 მიყვარს ბედნიერი ადამინების ყურება:) თუნდაც შუბლზე ეწეროს „ფრთხილად, მე გიჟი ვარ“ 😄 მისი რა გითხრათ, აი ჩემი თბილისური აგვისტო კი სიმშვიდეა, ძალიან ბევრი წიგნი, ძალიან ბევრი ყავა და ამოჩემებული საქანელიდან დანახული თბილისის უვარსკვლავო ცა.

ჰოდა, რა ვიცი, წერა გააგრძელეო… მეც ვწერ,.. არაფერზე და სულ ყველაფერზე.

თბილისური აგვისტოს სიმშვიდეს გისურვებთ 

სიყვარულით,

 თქვენი ქეთო

P.S. #ესტრიპაჩობაფოტომომიტევეთ 😄😄😄❤❤❤😚😚😚🙈🙈🙈