რაღაცნაირხასიათზედაწერილი

ჩემი ცხოვრება – ერთი დიდი ქაოსი. Facebook სტატუსებით, საიტები და ჯგუფები, რომლებიც  დაჟინებით მამატებენ მათ რიგებში. ტესტები, უამრავი ტესტები, რომლებიც ხან მილიონერობას მპირდებიან, ხან საკუთარი ხასიათის ამოცნობას და აუცილებლად  ზუსტი 100%იანი შედეგებით:  „ აირჩიე ამ ნამცხვრებიდან ერთ-ერთი და გაიგებ რა გელის მომავალში“ „გადადი ლინკზე და გეტყვით როგორი ხასიათი გაქვს“;  – „დაელოდეთ, რეკლამა გაქრება 6 წამში“  6-5-4-3-2-1-….   „სწორად გამოიყენე დრო, არც ჩამორჩე და არც გაუსწრო“-  ვიღაცამ  მითხრა ერთხელ,   „კარგ მთქმელს კარგი გამგონე უნდა“, – მიყვარს ანდაზები.  ფოტოები,  სელფები მეგობრებთან ერთად ან მათ გარეშე, „მე ეს პროფილი მაქვს კარგი, აქედან გადამიღე, აბა ყველანი ვიღიმებით“, ვთამაშობთ ბედნიერებას, არაუშავს, სულ რამდენიმე წამით.  მერე ლაიქები, ბევრი  like, მერე რა თუ სულაც არ მოსწონს ვიღაცას დღეში ხუთჯერ ჩემი სელფის დალაიქება, თითქოს ყველა ვალდებულება აქ ინაცვლებს. ჩემი ბლოგი –  სადაც თითქოს საკუთარი აზრების გაგებასა და გადმოცემას ვცდილობ, თუმცა ვხვდები რომ ეს ისევ სხვისთვის დაწერილი ამბავია, შეიძლება არც ისე კარგად, მაგრამ ვითომ განსხვავებულად და ჩემებურად, არადა ესეც საკუთარი თავის პიარია:  „ნახე რა კარგი ვარ“ ან „შემომხედეთ, ეს მე ვარ, გამიცანით“.  და ყველაზე მთავარი –  ადამიანები, ადამიანები თავისი პრობლემებით, მოთხოვნებით, ვალდებულებებით, ჩვევებითა და რჩევებით. ერთნაირები და განსხვავებულები, სვეცკები და გოიმები, ჩემიანები, სხვისიანები, უამრავი კლიშე და  სხვაზე მიწებებული იარლიყი, განათლებული იდიოტები გულუბრყვილო სულელები, ვიღაცა ჩემნაირია? არა, რას ამბობ მე ერთადერთი ვარ და განუმეორებელი… დამოუკიდებლობა – „რასაც მინდა იმას გავაკეთებ“ (?) „უკვე დიდი გოგო ვარ!“  დაწყებული და არდამთავრებული ან  გადადებული  საქმეები. რიტმი, ცხოვრების რიტმს უნდა აყვე, მერე რა თუ ნელ-ნელა საკუთარ თავს კარგავ, მერე რა…