“სხვა სხვის ომში გმირიაო”, კიდევ “სხვისი ჭირი ღობეს ჩხირიო”, “ბრმამ ბრმას უთხრა ჭიტაო” ( 🙂  )და ხალხიც ბრძენია ხანდახან… ჰოდა, რისი თქმა მინდოდა ამით, აღარ მიხსენოთ 17 მაისი, ამოვიდა ყელში რა, ყველა ამაზე წერს, ლაპარაკობს, განიხილავს, ზოგი ეწინააღმდეგება, ზოგი ემხრობა, და ასე ძიძგილაობენ ჯერჯერობით მხოლოდ ვირტუალურად და სიტყვების შრიალ-ფრიალით. იმედია ამით შემოიფარგლებით! მაგრამ მოდი ჩვენ, საზოგადოების თითოეულმა წევრმაც მოვუხმოთ ჩვენს მოქალაქეობრივ შეგნებასა და პასუხისმგებლობას და ნუ გავამძაფრებთ დაძაბულობას, ნუ გამოვალთ მაღალფარდოვანი განცხადებებით, ნუ გავასწორებთ მიწასთან ნურც მღვდლებს და ნურც ლგბტეებს. ნუ მოვხარშავთ ყველას ერთ ქვაბში. სხვის ომში გმირობაზე ნუ დავდებთ თავს, ჩვენს ომს მივხედოთ საკუთარ ვნებებთან. მითუმეტეს,  ისეთ სტატიებს ვკითხულობ და ისეთ გამოსვლებს ვუსმენ,  რომ მათი ავტორები უცოდველები მგონია და მომენტალურად პროტესტის გრძნობა მიჩნდება მათ მიერ გაკრიტიკებული ადამიანებისა თუ რაიმე ჯგუფის მიმართ.

 არადა, დავიჯერო სულ ჩვენ ვართ მართლები?  თუ მთავარია პათეტიკურად და ცოტა ემოციურად დაწერილი სტატია სკანდალური სათაურით? აი, თუნდაც ის, რასაც ახლა ვწერ, ზემოთ ჩამოთვლილი სისულელეები მეც გამიკეთებია, გულისამრევად პათეტიკური პოსტიც  დამიწერია, სხვებიც გამიკრიტიკებია და მიბრძენია კიდეც, არც სხვისთვის გამიგიჟებია თავი,  თუნდაც დღეს, სიონში ვიყავი და ეზოში იყო პაწაწინა შავტუხა კნუტი, ისეთი გამხდარი რომ ფერდები ერთმანეთზე ქონდა მიკრული და სულ იწვა, ამ კნუტმა ყველა იქ მყოფის ყურადღება მიიპყრო და თანაგრძნობაც დაიმსახურა, თუმცა მხოლოდ სიტყვიერი. სულ ესე არ ხდება თუნდაც ადამიანებთან დაკავშირებითაც? უი, საწყალი, რა ცოდოა, არ ვინანებთ სიტყვებს, თუმცა, რეალურად არაფერს ვაკეთებთ დასახმარებლად, მათ შორის მეც არაფერი გამიკეთებია, ხომ გახსოვთ კატებთან და განსაკუთრებით შავ კატებთან ვერ ვმეგობრობ 🙂 მიუხედავად ამისა, ბოლოს ამ პაწაწუნა, შავ ბეწვის გორგალს მაინც გამოუჩნდა პატრონი -უსახლკარო ქალი, რომელიც სავარაუდოდ ხალხის მიერ გაღებული მოწყალებით ცხოვრობს, და ამ ადამიანმა ისეთი დიდი სითბო გამოიჩინა კნუტის მიმართ, რომ მეც კი გავთბი 🙂  და სიამოვნებით მოვისმინე მისი  კატების (კიდევ ორი მოიყვანა) ბიოგრაფია და თვისებები ♥ 

ხანდახან ვფიქრობ რომ ასეთ ადამიანებს გიჟებს ტყუილად ვეძახით, ხშირად ჩვენ უფრო უჭკუოდ ვიქცევით, გონებას აყოლილნი  უარვყოფთ ადამიანურ გრძნობებს და ვერც კი ვიგებთ ისე ვკარგავთ ნაწილ-ნაწილ, წერტილ-წერტილ ჩვენს ადამიანურობას.  

 ასე რომ,  დახეულჯინსიანო ახალგაზრდებო, საარსებო წყაროს რიგში მდგარო გაბრაზებულო პენსიონერებო, “გაცისფერების” მოწინააღმდეგე მღვდლებო, საკუთარი განსხვავებულობის ფრიალით აღტყინებულო ლგბტეებო, ჩემებო! ქართველებო! ვიყოთ უბრალოდ ადამიანები! ნუ გავიმეტებთ ერთმანეთს,  ყველაფერი ხომ მაინც ჩვენს გარშემო ტრიალებს, სიკეთეც, ბოროტებაც, ჩვენს სამყაროში ხომ  არაფერი არ იკარგება.

პ.ს.

არ მინდოდა ეს პათეტიკა, აღმაფრენა და მაღალფარდოვანი საუბრები, მაგრამ მაინც შემომეპარა 🙂 

მშვიდობიანი დღეების იმედით

დროებით გენშვიდობებით ♥

თქვენი ქეთო ♥

 

დილიდან წერის სურვილმა გამაღვიძა, ალბათ ეს გუშინდელი საშინელი დღის შედეგი იყო, არ ვიცი. ფაქტია რომ ხანდახან არის დღეები როცა არავის დანახვა არ მინდა, უფრო სწორად, საერთოდ ვერ ვიგებ რა მინდა, ვერც კითხვას ვუდებ გულს, ვერც ფილმს ვუყურებ, დალაპარაკების სურვილიც კი არ მაქვს და უაზროდ მეტირება და რომ მკითხოთ რატომ ვერც გიპასუხებთ იმ უბრალო მიზეზის გამო რომ არ ვიცი. მოკლედ, დაგღალეთ ჩემს განცდებზე ლაპარაკით, მე კი მინდოდა რაღაც კარგი, საინტერესო დამეწერა, მაგრამ ეს არც ისე ადვილია, რადგან ჩემი აივნის წინ გამართული “ბირჟა” ყურადღებას მიფანტავს. როგორც წესი ეს მთელი ეზოს შეკრების ადგილია – დილით ბავშვიანი დედები ჩამოსხდებიან ხოლმე და განიხილავენ ვისმა პატარამ რამდენი მოიმატა, რას აჭმევენ და ა.შ, მერე მოხუცები ლაპარაკობენ ძირითადად პოლიტიკაზე, რაც ხშირად უთანხმოების მიზეზია, ზოგი მიშას აგინებს, ზოგი ბიძინას და ასე დაუსრულებლად, ბოლოს კი უსაქმური თინეიჯერების(ძირითადად ბიჭების) დრო დგება, რომლებიც ჩემდა გასაკვირად ამ ეზოში საკმაოდ ბევრნი არიან, მათი ძირითადი გასართობი კარტის თამაშია ან გამვლელი გოგოების თვალიერება, ამ დროს აივანზე გასვლაზე ფიქრიც კი ზედმეტია, თუ იმასაც გავითვალისწინებთ რომ მეორე სართულზე ვცხოვრობ და საკმარისია კარი გავაღო და რატომღაც ყველა ჩემსკენ იყურება. სიმართლე გითხრათ თავიდან როცა აქ გადმოვედი(დაახლოებით ერთი წლის წინ) ცოტა მართობდა ეს ყველაფერი მაგრამ ახლა უკვე მაღიზიანებს და ჩემი მუდმივი უკმაყოფილებისა და წუწუნის მიზეზია, რასაც ჩემს ოჯახში ღიმილით ხვდებიან რატომღაც.  ამ ყველაფერს დავუმატოთ ყვავი რომელიც ყოველ დილით თავზე დამჩხავის. ვიცი, სასაცილოდ ჟღერს, მაგრამ მე სულ არ მეცინება როცა დილის შვიდ საათზე მისი ჩხავილი მესმის და მიუხედავად იმისა რომ ვამტკიცებ ცრუმორწმუნე არ ვარ მეთქი, მაინც ცუდ ასოციაციას მიჩენს. მე კი, როგორც ერთ-ერთ ფილმში(სახელი არ მახსოვს) რომლის გმირსაც დაახლოებით იგივე პრობლემა აქვს, ვიწყებ იმაზე ფიქრს როგორ მოვიშორო თავიდან ეს აბეზარა ფრინველი. ხო, უნდა აღვნიშნო ისიც რომ ამ ბინის მაცხოვრებლები გიჟდებიან კატებზე, მათ შორის შავ კატებზეც და ეჭვი მაქვს რომ შავი კატების რიცხვის ზრდის პირდაპირპროპორციულად იზრდება ჩემი საშინელი დღეების რიცხვიც. აი ხედავთ ამ კატებმა, ყვავებმა და “ბირჟავიკებმა” სულ გადამიყვანეს ჭკუიდან, იმის ნაცვლად რომ გესაუბროთ უფრო საინტერესო თემებზე, მაგალითად ფრანც კაფკას ” მეტამორფოზა”,(ახლა წავიკითხე,სიტვები არ მყოფნის, დღეიდან სულ სხვა თვალით ვუყურებ ხოჭოებს:)))) რაღაც უაზრობებზე გეწუწუნებით. 

უკეთესი დღეების მოლოდინში დროებით გემშვიდობებით ❤

თქვენი ქეთო ❤