აზრის ძიებაში დრო გამიხუნდა თურმე,
გრძნობების რჩევაში სიტყვები შემომეფლანგა,
ვეღარ ვსტუმრობ ნაცნობ მისამართებს,
ვერც უცნობ ბილიკებს,
ერთფეროვნების მოლოდინში
ფიქრები მეღლება…
ყოველდღიურობის ელფერი დამკრავს
და შავ-თეთრი კადრივით დავდივარ,
ხანდახან კონიაკისფერი სურნელით ვფერადდები,
ბევრს ვიცინი და ბევრს ვლაპარაკობ,
თვალდახუჭული ფრაზებს ვიხსენებ ლექსებიდან,
მოთხრობად ქცეულ ადამიანებს ვეძებ ქუჩაში,
აი, მაგალითად,გუშინ..
წიგნის პერსონაჟი დავინახე… გამოპარულა…
ჰოდა, გვირილები მაჩუქა იდუმალი ღიმილით…