ყოველთვის მეგონა რომ საკუთარი თავისა და ცხოვრების შემქმნელები ჩვენ თვითონვე ვართ, მაგრამ თურმე მთლად ასე მარტივადაც არ ყოფილა საქმე, ჩვენს გენებს რომ თავი დავანებოთ,  რაც მემკვიდრეობით გადმოგვეცემა და ჩვენი წინაპრების დამსახურებაა, მაგალითად გრძელი ცხვირი – მერე რამდენიმე წელი ოპერაციის ფულის შეგროვებისთვის რომ ვშრომობთ, ან მოკლე ჭკუა, რასაც ოპერაციაც ვერ უშველის, მაინც, ჩვენს ცხოვრებას მეტწილად ის გარემო განსაზღვრავს სადაც ბავშვობას ვატარებთ და პიროვნებებად ვყალიბდებით, ამიტომ შეიძლება ითქვას რომ გარკვეულწილად ინერციით მივექანებით უკვე სხვის მიერ გაკვალულ კალაპოტში და ალბათ ჩვენ სხვისი ცხოვრების გაგრძელებები ვართ, რაც ხანდახან გზას გვიკვალავს და ხან კი პირიქით, ბევრ დაბრკოლებას გვიქმნის. ასე რომ ილუზიები თავისუფლებასა და საკუთარი თავის ბატონ-პატრონობაზე აღარ მაწუხებს. რეალურად არცერთი ადამიანი საკუთარ ცხოვრებას  არ ფლობს, ჩვენ ხომ ისიც კი არ ვიცით მეორე წუთს რას უნდა ველოდოთ, ერთი რეკლამის არ იყოს, სახლიდან რომ გამოვალთ არ ვიცით თავში აგური დაგვეცემა თუ ყვავილის ქოთანი. თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ უარვყოფ  თავისუფალ ნებას. პირიქით, მგონია, რომ ადამიანის მიზანი ამქვეყნად სწორედ საკუთარი თავის დაბრუნება ან თუნდაც შექმნაა და საკუთარი გზის გაკვალვა. ხოდა, აგერ უკვე ოცდამეხუთე წელია საკუთარ თავს ვქმნი, ძირითადად ვცდილობ არჩევანის უფლება გამოვიყენო, ხანდახან კი, როგორც ყველას ჩვევია მეც ინერციით მივდივარ წინ და მკვდარი თევზივით დინებას მივყვები ეს კი დამეთანხმებით, რომ არც ისე კარგია, თუმცა დინების საწინააღმდეგოდ ცურვასაც დიდი გამბედაობა სჭირდება და ყველას არ გამოსდის, ასე ხომ ჩვენიანების საწინააღმდეგო მხარეს მივდივართ, ხალხს კი განსხვავებულები არ უყვარს, ხოდა კი ვართ ასე ყველა „სილიოტკა“ თევზებივით ერთნაირები, ერთნაირად ჩაცმულ-დახურული, ერთნაირად ყალბად მომღიმარი და ერთნაირი სურვილებით გამოტენილი თავებით თან ასე უფრო კომფორტულად ვგრძნობთ თავს, ასე უფრო რთული შესამჩნევები ვართ, ასე უფრო შეგვიძლია ჩვენი ხმა სხვისას ავაყოლოთ და რაც მთავარია, ასე უფრო ნაკლები მოგვხვდება. ასეა თუ ისე, დღესაც, ყბადაღებულ 21-ე საუკუნეშიც ყველა თვითგადარჩენისთვის ვბრძოლობთ, მიუხედავად იმისა თუ  რომელი მიმართულებით მივდივართ.

ხოდა, რისთვის მოვყევი ამხელა ამბავი? ხოო, ხვალ ჩემი დაბადების დღეა. ამ დღეს როგორც ყოველთვის თვალს გადავავლებ ხოლმე ჩემს ცხოვრებას, განსაკუთრებით კი განვლილ წელს და ვაჯამებ რა მომიტანა ამ წელმა, უფრო მეტი ცუდი თუ კარგი, სიხარული უფრო მეტი იყო თუ სევდა, თუმცა გამოცდილებიდან გამომდინარე ცუდი ამბებით სავსე წელი საერთოდ უფრო მეტ ჭკუას მმატებს ხოლმე ვიდრე სიცილ-კისკისში გატარებული 12 თვე.

რა გავიგე წელს ახალი?

წელს გავიგე რომ შეიძლება ერთხელ გაუხსენო ახლობლები პატრულს კამერის წინ და  ცოტა ხანში სრულიად საქართველო გაგიცნობს, მოკლედ, „ სუ თელავია, სუ გულავია“ … კიდევ გავიგე რომ შეიძლება საკუთარი თავი დაკარგო და მერე ისევ იპოვო, შეიძლება ცოტა გაგიჭირდეს მისი ცნობა და ერთი-ორჯერ შემოლაწუნებაც დაგჭირდეს, მაგრამ სულ არაფერს ჯობია. კიდევ მივხვდი რომ ხშირი ღიმილი ბედნიერებას სულაც არ ნიშნავს და მის უკან უფრო ხშირად სევდა იმალება, ვიდრე სიხარული. აღმოვაჩინე, რომ გლდანი და ვარკეთილი ძალიან გავს ერთმანეთს არამარტო ხალხის სიმრავლით, არამედ საშაურმეების რაოდენობითაც. სამწუხაროა, მაგრამ თურმე ადამიანი ცოდნითა და პატიოსნებით კი არა ახლობლებით ფასობს ზედა ეშელონებში. კარგი ისაა, რომ ამ წელმა შემძინა კიდევ ორი მეგობარი 🙂 მიყვარხართ ბავშვებო :*  რაც მთავარია, მივხვდი რომ ყველა ღია კარში არ უნდა შეხვიდე რომ მერე ფანჯრიდან არ მოგიწიოს ძრომიალი, რადგან დიდი შანსია, რომ ისიც დახურული აღმოჩნდეს.

P.S. anyway … happy birthday to me  ❤

უკვე საკმაოდ დიდი ხანია არაფერი დამიწერია, ვფიქრობდი რომ ამაში განსაკუთრებული არაფერია და არც არავის დავაკლდებოდი ჩემი ნაჯღაბნით, თუმცა, ბოლო ორი დღის განმავლობაში სამმა ადამიანმა შემახსენა ჩემი ბლოგი და იმის მიზეზითაც დაინტერესდა რატომ დავივიწყე ჩემი მკითხველები. მეც ცალი თვალით შევიხედე ბლოგზე და მივხვდი რომ მომენატრა ჩემი შგრძნებების თქვენთვის განდობა, გაზიარება.  უბრალოდ ხანდახან ასეც ხდება, როცა კარგავ სურვილს, ყველანაირ ინტერესს და ამ დროს შიში გიპყრობს, შიში იმისა რომ სრულიად ინდიფერენტული ხდები საყვარელი საქმიანობის მიმართ, საყვარელი ადამიანებისა და ზოგადად ცხოვრების მიმართ,  დღეები უბრალოდ გადის, დროს მიყვები და სურვილის გაქრობასთან ერთად შენც ნელ-ნელა შუმჩნეველი ხდები, ბოლოს მხოლოდ შიშის გრძნობა გრჩება რომ შენც გაქრები, თან ისე რომ ვერაფერს დატოვებ, და სულ ფიქრობ,  გეშინია რომ მერე არც კი გაგიხსენებენ და ეს უკვე ის იშვიათი შემთხვევაა როცა შიში გაძლევს სტიმულს იმისა რომ გამოფხიზლდე, დაინახო რომ ყველაფერი არც ისე ცუდადაა, ბედნიერება იქვეა, შენს გვერდით, შენ კი თურმე სხვაგან ეძებდი და ვერც კი ხვდები რომ თუნდაც უკვე მობეზრებულ სამსახურში  ყოველ დილით ყავის დალევაც კი  შეიძლება ბედნიერება იყოს, სახლში გვიან მისულს დედა რომ გებუზღუნება და  თქვენ წარმოიდგინეთ საღამოს მთვრალი მეზობლები რომ არ გაძინებენ ესეც კი 🙂 ამ დროს ხვდები რომ სწორედ ესაა ცხოვრება, ზოგჯერ კარგი, სიხარულითა და სიყვარულით გაჟღენთილი, ზოგჯერ კი სევდითა და სიცარიელით სავსე. ჩვენ კი უნდა ვისწავლოთ ფიქრების მოსმენა, ერთმანეთის გაფრთხილება და უფრო მსუბუქად ცხოვრება. გუშინ ერთმა ძალიან საინტერესო ადამიანმა მითხრა რომ არ ღირს ყველაფრის გულთან ახლოს მიტანა, ყველა სიტუაციიდან არსებობს სულ მცირე ერთი გამოსავალი, უბრალოდ ლოგიკურად უნდა იმსჯელო,  არც წარსულის გახსენებაა კარგი, ცუდის  გახსენების სურვილი თავისთავად არ გიჩნდება, კარგის გახსენებაც არ გინდა, გული გწყდება რომ დღეს იმ სიტუაციაში აღარ ხარ, წარსულის დაბრუნებასაც არ უნდა ეცადო, რადგან ის რაც იყო აღარ განმეორდებაო.  ალბათ ასეცაა, თუმცა ყველაფერი ხომ ასე იოლი არ არის, ვერც იქნება, იმიტომ რომ ჩვენ თვითონ ადამიანები ვართ რთულები.

P.S. ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო ძალიან მომენატრეთ და დაგიბრუნდით ჩემო კარგებო :*

ხის ძირას ვიჯექი შუაგულ თბილისში…  ჩიტების ჭიკჭიკი მესმოდა, მანქანების ხმა და ადამიანების ლაპარაკი, ვიგრძენი რომ ჩემს წინ ვიღაცამ ჩაიარა, დაჟინებულმა მზერამ შუბლი ამიწვა, გვერდით ბავშვი ატიტინდა, ღრმად შევისუნთქე ფიჭვის სურნელით გაჟღენთილი ჰაერი და ნელ-ნელა გავახილე თვალი, თითქოს მთელს სხეულში  გაფენილი სიმყუდროვის გაფანტვის შემეშინდა,  აუზის გარშემო  მწვანე მდელო მოფენილი იყო ხალხით-  თუმცა ერთმანეთს არავინ აწუხებდა, უმეტესობა ფესტივალზე ნაყიდი წიგნების კითხვით იყო გართული, მათ შორის მეც,  მიხაროდა რომ მწირი ფინანსების მიუხედავად ორი წიგნის ყიდვა მოვახერხე, ჩემი ნადავლით ხელში გამოვედი  წიგნის ბაზრობიდან ლილოს რომ მაგონებდა ხალხის სიმრავლით, გავიძრე მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი და გავიფიქრე – ცვრიან ბალახზე თუ ფეხშიშველამ არ გავიარე რაა მამული 🙂 ჰოდა, გავიარე, ახლა კი ვიჯექი, ლია სტურუას პარიზულ გრძნობათა აბსურდში ვიძირებოდი და თან თვალს აქეთ-იქით ვაპარებდი ჩოხელის მსგავსად ცოცხალი მოთხრობების აღმოჩენის იმედით. რამდენიმე აღმოვაჩინე, ერთი კეპიანი იყო, მეორე – ნაბახუსევი, მესამე – მხატვარს გავდა. მე კი ვიჯექი ფიჭვის ძირას და ვფიქრობდი, რომ ადამიანების მსგავსად, ბედნიერებაც სხვადასხვანაირი არსებობს, საერთოდ, ყველაფერი შედარებითია – სიხარული, სიყვარული, ტკივილი – ყველა გრძნობა, ყველაფერი შედარებითია და არაფერია სრულყოფილი, მათ შორის არც ბედნიერება, ხანდახან ვერც აღვიქვამთ რომ სწორედ ესაა ბედნიერება, ეს მომენტი – წამის მეათასედი, რომელსაც ხანდახან ჩვენს თავსაც არ ვაგრძნობინებთ, ან ვუკრძალავთ ვგრძნობდეთ, შედეგების გვეშინია ალბათ, ისე გამოდის, რომ აქაც, ისევ ჩვენს თავს ვუფრთხილდებით, თუმცა ყველა ბედნიერებისკენ ისე გამწარებულები მივრბივართ როგორც ხარი წითელი ნაჭრისკენ, ხშირად კი ბედისწერა ცხვირწინ გაგვიქრობს ხოლმე ჩვენს ბედნიერების პერსპექტივას. ან საერთოდ,ვისთვის რა არის ბედნიერება? ვინ იცის…
ნაბახუსევმა მოთხრობამ თვალი გამოაპარა ჩემსკენ და მიღიმის 🙂 ალბათ, ახლა მისი ბედნიერება ერთი ბოთლი ლუდია, თვალი ავარიდე, არ მომინდა ჩემი სივრცის გარღვევა ფერადი ალკოჰოლური ფიქრებით.
P.S
ფიჭვის ხის ძირას ვიჯექი, ვუყურებდი წიწვები როგორ ეცემოდა წყალში და წრეებს ქმნიდა… მე ბედნიერი ვიყავი… მშვიდად ბედნიერი…

ესეც ჩემი კეპიანი მოთხრობა 🙂 საინტერესოდ იკითხებოდა.