გადავწყვიტე ამ უქმეებზე თბილისურ ყოველდღიურობასა და სიცხეს სოფელში გავქცეოდი ბიძაჩემთან, ჰოდა წავედი, კარგად დავისვენე და დაგიბრუნდით ემოციებით სავსე და პოზიტივით დამუხტული. განწყობა ვერც იმან გამიფუჭა რომ საკმაოდ ბევრი რამის თრევა მომიწია სოფლიდან და ვერც ტაქსის მძღოლის წუწუნმა, პირიქით საბჭოთა კავშირის დროინდელმა ავტობუსმა გამახალისა კიდეც, თან შუა გზაზე აღმოვჩინე რომ თურმე კარი ქონია და უბრალოდ მძღოლს ეზარებოდა დაკეტვა 🙂 რაც შეეხება ამ ორ დღეს, თავი ასე კარგად დიდი ხანია არ მიგრძვნია, შემოვიარე ბაღის ყველა კუთხე-კუნჭული, ბავშვობა გავიხსენე და ხან ბლის ხეზე ვიყავი შემომჯდარი და ხან ვაშლის, მერე ე.წ. “პადვალსაც” მივაკითხე, რომელიც ბავშვობაში ჩემი საყვარელი ადგილი იყო, ერთმანეთში არეულმა ვაშლისა და ღვინის სუნმა  ბავშვური სიმსუბუქე და მავე დროს მისტიურობა გამახსენა (ყოველთვის მიყვარდა რაღაცეების გამოგონება 🙂 ) მერე ველოსიპედითაც ვისეირნე, მადლობა ღმერთს, მშვიდობიანად დასრულდა. საღამოს კი აივანზე მოკალათებული თხილს ვაკნაწუნებდი და დეიდაჩემს ვეჭორავებოდი, ცაზე კი იმხელა მთვარე იყო მუზები მოვიხმე და შევეცადე რითმებისთვის თავი მომეყარა, თუმცა, სიმართლე გითხრათ, არ გამომივიდა 😦 ცოტა ვიცუღლუტე კიდეც, შევეცადე ბიძაჩემის ძაღლი, ბროკო გამეგრილებინა და გავწუწე, მგონი ცოტა გამიბრაზდა 🙂 მერცხლების ბუდეც მოვინახულე – ხუთი საყვარელი პაწაწუნა ბარტყი  ❤

 მგონი სულ ეს იყო 🙂

 როგორც ყოველთვის სითბოთი სავსე წამოვედი თბილისში და შევეცდები ამ ემოციებით გავიფერადო ყოველდღიურობა…

P.S. ესეც ფოტოები ჩემი weekend-დან

თვალებს შიგნით ვტირი სულში… 

გაურკვევლობის აუტანელი სარჩული სულს მიწიწკნის, ხელები ისე გამეყინა როგორც ბავშვობისას მაშინ… დამღალა იმან, რომ ყველა რაღაცას ითხოვს ჩემგან, ამდენმა ვალდებულებამ, უემოციო ადამიანებმა, უსასრულო სიტყვათა ნაკადმა, უარაფრობით სავსე დღეებმა, თვალების სიმარტივემ და წინადადებების სირთულემ…  ხომ იცი, ასეთ დროს  გრანელი მახსენდება: “მე მინდა გაფრენა…” კარგი იქნებოდა მერცხალი ვყოფილიყავი, გავფრინდებოდი თბილ ქვეყნებში, არ შევეჩვეოდი ადვილად სხვებს, ნაკლებს ვიდარდებდი ალბათ… ვიფრენდი უსასრულოდ, უმისამართოდ…

ბავშვური სიმარტივე მომენატრა… გადატყავებული მუხლები, წრეში ბურთი, გაზაფხულზე პირველად მოსული წვიმის სუნი, მინდორში ოცნებების საპოვნელად წასვლა, გვირილებისგან დაწნული გვირგვინი, ყვითელი ერბოქილები…  და გულწრფელობა…როცა არ მჭირდებოდა სიტყვების შერჩევა…

…არადა გავიზარდე… გვირილები ისევ მიყვარს, მაგრამ… გულის ხმამ მიმტყუნა?.. თუ ადამიანები მატყუებენ უემოციოდ? რამდენჯერაც ხელი გავუწოდე იმდენჯერ თვალი ამარიდეს,  რამდენჯერაც გავუღიმე იმდენჯერ მომპარეს ღიმილი, რამდენჯერაც ვენდე იმდენჯერ გამცეს, მერე კი ონკანის წყლით ხელები დაიბანეს… მუდმივად რაღაცას მეუბნებიან, მიმტკიცებენ, მე კი არ შემიძლია დავიჯერო, იმიტომ რომ ვერ ვგრძნობ… ჩემი პრაგმატიზმი კი  სადღაც ილექება…
მედარდიანები… 

სიყვარულით 

 შენი ქეთო ❤